DIE WIEDERAUFSTENDUNG deel 42

Terwijl de meeste nietsvermoedende vermoeide vrienden, al slapend niets van de terugreis meemaakten, was het elders op de aardkloot een drukte van je welste.

Zo was daar Erick t.v die geheel met voorbedrachtige paarden, de steeksleutel 14 had verdonkere-maand. Via de zatte-liet had hij zich, op de "reservebank van het thuishonk" , op de hoogte gehouden van de problemen bij de herstelwerkzaamheden. Hij had zich gepasserd gevoel toen hij niet mee mocht op de herstelreis en badend in een bad vol zonden kwam hij tot de slotsom dat hij het boetekleed van zolder diende te halen. Misschien kon hij zich eens van de andere kant laten zien. Hij wilde altijd overal zijn neus insteken maar misschien was de tijd aangebroken om zijn rug te rechten. Uit het niets ervoer hij een enorme stoot adrenaline die hem dwong om zijn handen uit de mouwen te steken.

Elders zat JAGERJAN enigzins met zijn handen in zijn weelderige bos haar. Hij wist nog dat hij BOERBORD, uitdrukkelijk beloofd had, een oogje in het zeil te houden op de"boerbordboerderij" gedurende zijn afwezigheid. Hij had nog gezegd ""das een fluitje van een cent" maar waar was het dan toch mis gegaan" . Hij wist dat hij het druk had gehad in het nabijgeleden spreukjesbos alwaar Jos de Vos een healing had georganiseerd voor " buiten-bos-echtelijke dieren en buitenlui". JagerJan wist dat hij in aanleg lui was en omdat hij veel buiten was, had hij volmondig en geheel belangenloos zijn beste beentje voorgezet. Het was een daverend succes
geworden en vol trots dacht hij terug aan de geweldige slothealing.
Zijn zelfgemaakte vuurverfbom had de harten van de dieren verwarmt en ook de omgeving in vuur en vlam gezet, maar dat had de pret niet mogen drukken. "Misschien de volgend keer maar geen verf op terpetine-basis meer gebruiken".



Verderop in het verhaal verscheen een personage in de sterk verwaarloosde tuin van villa "WEL TE VREDIG". De tuin was, mede door de inslag van de vuurverfbom, ontdaan van zijn tuinkleurenpracht en wat restte was een desolate woenstijnachtige aanblik.

Zo verscheen daar SIMON SCHROOTHAMER van de gelijknamige firma "SCHROOTHAMER & DOCHTURS", die wat rondhing met zijn vinger in zijn neus. Hij verveelde zich wat, overdacht zijn zonden, en kwam tot de slotsom dat het roer maar eens om moest. "Het moest maar eens afgelopen zijn met al dat gezuip, gehang en al die niksdoenerij".

Vol goede moed ging hij op weg naar buurtsuper "de r.s.v-man om de hoek"om inkopen te doen voor het aanstaande feest ter ere van de behouden terugkomst van zijn vriendschappen op de aarde. Hij had van te voren een keurig macro-biotisch-boodschapenlijstje gemaakt en wist dat er niks mis kon gaan. Vol goede moed was hij de winkel binnen gegaan en had hij de overdaad aan lege bierflessen toevertrouwt aan het statiegeldapparaat. Jammerlijk was het boodschappenlijstje opgeslokt door het statiegeldapparaat maar dat mocht de voorpret niet drukken. Hij betaalde de noodzakelijke boodschappen en liep, in gedachten verzonken, naar buiten. Al snel hoorde hij achter zich een nadrukkelijk gepuf en gesteun. Toen hij zich omdraaide
zag hij de hulpharrie van de buurtwinkel die bezig was met het transport van zijn boodschappen
richting villa "wel te vredig". "Wat was dat toch aardig van die man, misschien moest hij hem maar eens helpen". Kordaat stapte hij op de hulpharrie toe en zei : "ach, dat is aardig zal ik je even helpen, geef mij maar een bierflesje, dan hoef niet meer zo zwaar te tillen".



Ja, zo lieten alle thuisblijvers zich van hun beste kans zien en leek een basis gelegd voor een nieuwe toekomst, waarin het roer duidelijk om leek te gaan.

DE HER-INTREDING VAN DE RUSTFASE 41

Als een, door het schaarsgekleedde maanlicht, verlichte engel omarmde DRIETER RASPOETIN het gezelschap en voelde dat het goed was. Het oude verstofte vriendenboek was van de boekenplank gevist en op een willekeurige pagina geopend. Het leek alsof ze elkaar al een eeuw niet gezien hadden maar al vanaf het allereerste moment was het ouderwetse "oude-jongens-krentenbollekes-gevoel" weelderig aanwezig. Over en weer werden sterke verhalen uitgewisselt en ook de toiletaire problemen op de ARMAR ZAT-TE-LIET kwamen ter sprake.


RASPOETIN opende vervolgens ouderwets het schaakspel met ; "Wir sollen mall die händen aus die mouwen stekken, komm mall bubies , ich werde euch die week zeigen". LIGNATZ maakte duidelijk geen pas op de plaats en mengde zich met duidelijke woorden in het gesprek : "Ja, hallo we weten wel dat je van duitse orgine bent en wij zijn ook van deutschen bloed maar de voertaal blijft holländisch". RIJKLOF stond vervolgens zijn mannetje met de woorden : "Dus mach mall pas auf dem platz anders werden wir dich zerstören". Hierna deed BOERBORD ook nog een duit in het zakje door te vervolgen met zijn rake eindconclusie: "Dus hier met die steeksleutel 14 , anders kun je rechts omkeer maken en zal broeder PETRUS je weer meenemen naar de hemelpoort". DRIETER RASPOETIN gaf zich gewonnen en overhandigde de steeksleutel en de pijp aan GOORTIE, bijgestaan door de gedenkenwaardige woorden "das goed jongetje maar dat kost je een tientje en er is één voorwaarde verbonden aan deze wereld-deal". "Het is mijn steeksleutel dus ik ontmantel de toilet, installeer de nieuwe en ga deze vervolgens eens stevig inwijden".

Door stomheid geslagen en met de bek vol tanden dropen de manschappen af richtung het vliegtuig. Zo had dus niet god maar DRIETER RASPOTIEN het laatste woord.

In een poep en een scheet werd vervolgens de ARMAR ZAT-TE-LIET bereikt alwaar, onder leiding van de "nieuw-born-friend", de herstelwerkzaamheden in gang werden gezet.
In stilte, met het zweet op het voorhoofd, klonk na een half uur het verlossende woord " zo die zit en nu niks meer aandoen". Onderwijl bonjourde DRIETER RASPOTIEN de vrienden , met een bulderende lach, uit het sanitaire blok terwijl hij stamelde : " zo en nu even de puntjes op de ie-zetten en mijn naam als DRIETER in ere herstellen". Terwijl de vrienden, vermoeid en zwetterig, een veilig heenkomen zochten, ontspande heer RASPOTIEN volledig en zong uit volle borst ; "wir wollen einen heben". De vrienden, overmandt door de slopende herstelwerkzaamheden, verloren hun realiteits-zin en stamelden in koor : "haal ons hier weg, we willen naar huis".
Parmantig trad RIKTATORT naar voren, en met zijn laatste vereende kracht sleepte hij de vrienden naar het vliegtuig.
Via wat korte commando's werd het schip bemandt en overmandt door emoties werd de terugreis in gang gezet. De klus was geklaard. "De ontbrekende schakel-schaap was gevonden en er was weer richting in het bestaan der manschappen ontstaan".

ANTON GLEUF aanschouwde het geheel en dacht "het is goed".

DE VERSCHIJNING VAN DE REDDENDE ENGEL ; DEEL 40

Ja, daar stonden ze dan met hun handen in hun schaars-aanwezige hoofdhaar. "Moesten ze dan echt helemaal terug naar huis om de johan-steeksleutel 14 op te halen die noodzakelijk was voor de herstel-werkzaamheden" ? "amehoela-hoela-hoep" zei BOERBORD waarna RIJKLOF VAN G. vervolgde met "ja, maar zo makkelijk laten wij ons de kaas niet van het brood eten". ANTON hield wijselijk zijn mond en peinsde een stuk het oneindige hinein. Hij had niet echt inspiratie en floot wat verveeld in het rond. " Is dat niet "there mus bie een eengel" van uuuuh die wereldband uuuh ZERO-AND-A-HALF ? " zei RIJKLOF. "Ja, dat is het..dat ik daar niet eerder aan gedacht heb" vervolgde ANTON die als de wiede-weer-ga contact zocht met moeder-schip-kapitien-LIGNATZ. Alras verscheen het vlieg-geval in beeld en binnen de kortste keren werden onze makkers via een bungie-jump-touw het vliegtuig in gekata-pulteerd waarna koers gezet werd naar nog hogere sferen in het hemelse-heel-en-al.

Wat hoger in het heel-en-al staarde PETRUS wat verveeld voor zich uit en mijmerde wat over lang-vervolgen eeuwen toen hij daar beneden op de aarde het een en ander had uitgespookt. "Er gebeurt hier ook helemaal niks en de taak van hemelpoort-wachter begint me danig de keel uit te hangen". Net toen hij besloten had om ontslag te nemen voor deze functie verscheen als donderslag bij heldere hemel een vliegens-vlug-apparaat op zijn , door de eeuwen heen stevige vertroebelde, netvlies. "Het is een wonder bij heldere hemel, dat ik dat toch nog mee mag maken" stamelde PETRUS terwijl vanuit het vliegde vliegtuig zogenaamde engelse engelen met behulp van een touwladder nederdaalden. Binnen de kortste keren ontspon zich een alleraardigst stil doch pitoresk tafereel, waarvan ons Petrus met zijn verwonderde bek vol tanden deelgenoot werd.



Met een gevoel van vrijheid werden de vishengels uitgeworpen en startten de manschappen met het turen naar de dobbers in de hoop dat zij in een mum van tijd beet zouden krijgen.Als een donderslag bij heldere hemel verscheen Petrus die hen nieuwsgierig gade sloeg. "Zeg jullie kunnen wel blijven dobber-turen maar er zullen in geen eeuwen vliegende vissen voorbij komen" opende Petrus zijn hardgelach, gevolgd door de welgemeende woorden " maar kan ik jullie misschien helpen?. RIKTATORT zoals zo vaak weer niet van zijn stuk te brengen, wendde zich tot Petrus ;
"we zijn opzoek naar een spieleboxe-expert die ons uit de brand kan helpen".
Petrus tuurde in het oneindige en kwam alras tot de slotsom dat hij een oplossing in handen had. "Ja, daar achter de hemelpoort bivakeerd zoon specialist, ik zal hem even halen" en even later verscheen vanuit de hemelpoort, door hemels-licht verlicht een vage connectie. RIKTATORT , LIGNATZ en RIJKLOF werden door stomheid geslagen en stamelden in een trio-samenzang ; " DRIETER RASPOETIEN, oude spielboxe-freak, wil jij onze reddende engel zijn ?".

DE KINK -IN-KABEL-BIJ-DE-VERVOLMAKING VAN HET GOEDE -DEEL 39

De nooduitgang viel met een onheilspellende klap dicht, de achterblijvende manschappen met angst-en-beven achterlatend. Het hulp-troep-duo belandde via een dubbele als arabier-verkleedde-radslag in het luchtledig "im-richtung-des-taart-oords". ANTON GLEUF vond het wel jammer dat hij zijn lucht-bestendige-skate-bord-met-buitenboord-motor vergeten was, om eens stevig dwars door de wind te kunnen manouvreren. RIJKLOF sloot zich hierbij aan en klaagde over het feit dat de vrienden het hem hadden verboden om als eerste, naakt de duikvlucht richting de ZAT-TE-LIED ingang te zetten. Als twee vrije vogels dwarrelden ze bijgestaan door het hulp-attribuut richting het taart-oord.



De plaats-delict werd fluitend bereikt maar de aanblik van de ravage maakte onze manschappen niet echt vrolijk. "Het werd tijd om die buiten-aardse-wezens eens een spoed-cursus "W.C-OKE-HOUDEN" in de maag te splitsen". Dit kon, de Keurings-Dienst-Van-Armar ( K.D.V.A ) n.l niet op zijn beloop laten, zonder zijn keurige-dienst-van- waardigheid te verliezen. RIJKLOF maakte als bewijs-last een foto van de inter-galacticale- grafity, die op het melk-weg-internet gezet zou kunnen worden.
Door de lens aanschouwde hij het nu volgende tafereel waar hij niet vrolijk van werd.



Smeer-hans-keuken-meester BORD ontfermde zich over de bruine graffity terwijl ANTON en RIJKLOF zich op de hoogte stelden van de erbarmelijke toestand van het toilet.
"Die heeft zojuist zijn laatste frisse-adem uitgeblazen en is met naarstige spoed aan vervanging toe" schalde RIJKLOF dwars door de w.c-pot-naar-beneden-aan-langs. De grote-boodschap was duidelijk geweest en de herstel-werkzaam-heden zochten zijn beloop de toekomst "hin-eins-zwei-drietten maar". De reparatie-spiele-boxe werd boven tafel getoverd en met miniscule precisie werd de juiste ontmantelings-steek-sleutel gezocht die de desolate-toilet af diende te koppelen. Steek-sleutel 13 en 15
verrekten het om passend te zijn voor de afwachtende schroeven aan het toilet waarna volmondig uit de kelen van de herstel-werk-harries weerklonk "14 , ja logisch , doe
mijn maar de Johan-knaning-sleutel". Daarna klonk een lange stilte die niet opgevolgd werd door de verlossende woorden "ja, ik heb hem gevonden". In allerijl werd BOERBORD opgetrommeld om hulp-behoevend bij te dragen aan het oplossen van het geheim van ontbrekende "steeksleutel-JOHAN-14". Dwars door de geschiedkundige mistvlagen heen, begon er het een en ander te dagen in het oosten en zo ontstond een compositie foto van de dader die als laatste met de bedoelde steek-sleutel gezien was. De puzzelstukjes vielen langzaam mdach zeker op hun plaats en toen was het duidelijk.

In trance zag ANTON, ERICK T.V.op de wisselbank zitten toen hij het ontstellende nieuws in de schoot geworpen had gekregen dat hij geenzins coke-piloot zou zijn op "the mission impossibele richtung the armar-zat-te-lied". Natuurlijk hadden zijn ogen boekdelen gesproken en het enige woord dat hierin naar voren kwam was "WRAAK".
Doch heel verrassend was hij even later aan komen lopen met de vraag of hij misschien nog kon HELPEN waarna hij met de reparatie-spiele-boxe naar het vlieg-dek-schip gestuurt was. Toen was het vliegtuig zonder ERICK opgestegen en door het raampje had ANTON nog wel wat glinsterends in de nabijheid van ERICK aanschouwd maar was er van overtuigd geweest dat deze glinstering een overdaad aan tranen geweest was.

WAS DIE VENT NOU ECHT VAN DE POT GEKETST
Verbijstert en aan de grong genageld stonden onze help-mannen daar en niemand wist of dit ooit nog goed zou komen.

DE INGANG VAN DE HERSTELLUNGS-ARBEIT -BIJDRAGE ; DEEL 38

Aan boord stegen de spanning en het vliegtuig, naar ongekende hoogte terwijl het nood-signaal van de ZAT-TE-LIED met rasse schreden dichterbij-kwam. Iedereen zat op het puntje van de stoel en kon bijna niet wachten op de weder-ontmoeting met de
ARMAR-ZAT-TE-LIED en als een donderslag bij heldere hemel herrees uit het niets het "intergalacti-kale-sanitaire-blok" die plotsklaps een stevige glinstering teweeg bracht in de ogen van de manschappen. "Het lijkt de ijsel-tower wel" stamelde RIKTATORT, waarop RIJKLOF vervolgde met " ja maar deze staat op een onzijdig-witte-wolkenpracht, toevallig ghie ghie". Alsof de duivel er mee speelde bracht de aanblik van het gevaarte de mannen in vervoering want en group verkondigden ze "ik heb een portemonee gevonden en ik mot miegen". Zo werden er lootjes getrokken wie als eerste mens een inter-galacticale-plas-pauze tot uitvoer mocht brengen. Het lot besliste en BOERBORD was de gebeten-hond-handy-man die in een vrije vlucht, vanuit het vliegtuig polshoogte mocht gaan nemen. ARIE JUNGH, zeker niet de beroerdste, deed tactisch een stapje opzij en via een ferme schouder-klop bonjourde hij BORD het luchtledige
"hineins-zwei-auf-wiedersnitzels". BOERBORD voelde de wind door zijn maanen wapperen en wist dat hij niet alleen was. In zijn rechterhand verscheen de "work-made-vriend" die hem bij zou staan bij de herstelwerkzaamheden van de ARMAR-ZAT-TE-LIED.


Met op zijn netvlies getatoe-eerd "maar een man mag niet huilen" stortte BORD zich in allerijl richting de ZAT-TE-LIED en zo kon het gebeuren dat hij ineens een prachtige wolken-pracht onder zijn jezus-sandalen ervaarde. Gelukzalig betastte hij het ARMAR-GEVAARTE, gevolg door een stevige "au man gek, das hard-stikke te warm man". Wat wilde het geval namelijk; het hitte-schild van de zat-te-lied stond nog aan en daar had niemand hem wat van verteld. Met de rood-gloeiende-brandblaren in zijn hand, zwierde BORD de deur van het sanitaire-blok genadeloos open, om daar even pols-hoogte te kunnen nemen. De aroma kwam hem al te gemoed en dat beloofde weinig goeds. Hoewel BORD niet bekend stond om zijn toiletaire-technische-kennis kwam hij, via het "principe 1 + 1 = zeker meer" al snel tot een desastreuse slotconclusie. "waren die marsmannetjes en ufo-rijders nou helemaal van de pot geketst, dit was toch echt niet de bedoeling ?".



De heilige toilet-pot was duidelijk voor de verkeerde doeleinden gebruikt en de bijdragen die normaal in de pot geketst dienden te worden waren overal behalve in de pot beland. In allerhaastige-spoed nam hij contact op met het moeder-schip waar RIKTATORT als automatische-telefoon-beantwoorder de lakens uitdeelde. De hulptroepen zouden zich met naarstige spoed melden aan de poort van de ZATE-LIED alwaar de hel leek uitgebroken.

DE ZOEKTOCHT NAAR KAK-PITEIN KIRK ; DEEL 37

De orders waren uitgesproken en zo kon het geschieden dat een sub-groep "kwaak en paraat" stond om uit te vliegen. LIGNATZ toverde een vlieg-machine van stal en met de rugzakken vervuld van proviand voor de reis stapten de klus-broeders in het vlieg-dek-schip.



Er was bewust gekozen voor het vlieg-dek-schip om zo tijdens de reis op het dek te kunnen genieten van de overdadig aanwezige zonne-schijn. RIKTATORT had gelukkig nog even stennis lopen schoppen met als eind-resultaat dat hij zich tijdens de reis als COKE-PILOOT van LIGNATZ OP mocht stellen. ERICK T.V was hierdoor de gebeten hond en diende thuis-blijvend plaats te nemen op de reserver-bank. "nee, daar werd hij niet vrolijk van". Toch nam hij stilzwijgend plaats op de reserve-bank terwijl hij binnen in zijn hersen-pan zinde op wraak.

Zo werd de reis in gang gezet op zoek naar KAK-PITIEN-KIRK. De drankjes werden rijkelijk geserveerd op het vlieg-dek gedeelte van het schip en langzaam maar zeker verdwenen de nacht-katertjes als sneeuw voor de zon. LIGNATZ tuurde ontspannen over de reling toen pardoes de vaart uit het schip verdween doordat schippenier GOORTIE vol aan de nood-rem trok. Pardoes belandde LIGNATZ te water maar alras verscheen zijn guitige kop boven het water oppervlak bijgestaan door een handteken dat het wel goed met hem ging.


"volgens de peil-zender-harrie moet zich hier, loodrecht somewhere-in the-sky-aboven, KAK-PITIEN-KIRK in benarde positie bevinden" sprak GOORTIE. Onderwijl werd Oom vliegenier uit het water gevist en werden de vervolg-acties in gang gezet.
LIGNATZ zette het ordinair op een vloeken en verkondigde dat ERICK T.V. de vliegmachine niet zo handig geparkeerd had om nu het ruime vlieg-sop te kunnen kiezen. Doordat de nood de wet mocht breken, werden "in-de-weg-sta-dingen vakkundig van het vliegdek verwijderd om ruim baan te maken voor de weg-vlieg route van de vlieg-mobile. En zo kwam het vlieg-gevaarte los van de grond, en verdween het vliegdek-schip langzaam uit zicht, in de zoektocht naar de ARMAR-ZAT-TE-LIED.

HELPENDE HANDEN VOOR DE KINK IN DE KABEL - DEEL 36

Terwijl de drank nog genadeloos door de slapende-aderen van "die manschaft" golfde,
weerklonk een monotoon gerinkel door de beneden-verdieping van villa "wel-iets-te-vredig". De haan kraaide 3 keer maar er was niemand die ook maar enige aanstalte maakte om actie te ondernemen richting het toenemende monotone gedreun. Nou niemand, dat was wel een beetje te "VOOR-jan-piet-BARIG-en-korneel" gesteld want er was toch altijd nog JAGERJAN die het standaard, na een nacht-door-zuip-actie, principeel-verrekte om zijn bed op te zoeken. En zo verscheen hij, voorzien van een heldere serene geest, weder aan de rand van het schaars-verlichte dierense-spreukjesbos. Hij had een verhelderend gesprek gevoerd met OEROE-DE-DOVE-BOSUIL die hem met handen,poten en tanden vertelt had over de dagelijkse beslommeringen in het dierense-bos. De nieuwsgierigheid van onze "boswachter" was weer gestild en al dribbelend spurte hij de villa binnen om zijn vrienden op de hoogte te stellen van de laatste-bos-roddels.

Binnen was, naast het rare-monotone-geluid, geen kip te bekennen dus besloot hij polshoogte te gaan nemen op de bovenverdieping waar een ieder zich nochthans "iets-te-vredig" met slaap-technieken bezighield. "Dat moest maar eens afgelopen zijn".
En zo geschiedde het dat hij bijgestaan door een met poep doordrenkte kippe-veer,
voorzien van gekke-koeien-ziekte-symptomen, zachtjes de binnenkant van de oorschelp van ARIE JUNGH streelde. Met kwijl op de mond gaf ARIE zich over, met de passende woorden " dit gaat te ver en moet maar eens afgelopen zijn". Bij het open van zijn ogen aanschouwde hij de melig-ogende JAGERJAN en ARIE wist dat het goed was. Met naarstige spoed leidde onze JAN, ARIE naar het inter-galacti-kale-telefoon-harrie
en dwong hem de hoorn op te nemen zodat het irritante geluid weg zou sterven. Het plan slaagde met vlag en wimpel maar de angstige blik die alras verscheen in de oog-opslag van ARIE was van een minder kaliber. "was het eind van de wereld in zicht ?".

ARIE probeerde ruimte te cre-eren in zijn verwarde alcoholische-geest om de verkregen telefonische-informatie een plaats te geven in zijn bewustzijn. Hij werd gelukkig geholpen door de moderniteit van het internet. Door te klikken op de titel van dit hoofdstuk belandde hij, en de andere trouwe lezers, in het verleden in hoofdstuk "die zwei(n) und zwanziger-ende-jaarsuitkering-bis-ende" alwaar hem alles weer snel helder voor de geest kwam. De ARMAR-WC-ZAT-TE-LIED had met veel bombarie het ruime sop gekozen om dienstig te zijn voor een ieder die in de inter-galactica PIS-STOP-TECHNISCH "nood-aan-de-man" zou krijgen. KAK-PITEIN KIRK, de robot-harrie die semi-onbemand als co-piloot mee was gegaan vertelde dat er een kink in de zat-te-lied was ontstaan en de armar-service-monteur diende met naarstige spoed te verschijnen op het plaats-delictus-sanctus.

Met een heldere geest zette ARIE woorden om in daden en binnen een minuut weer-klonk de nood-klok die er voor zorgde dat de manschappen, inclusief de externe-feest-gangers, op het nood-appel verschenen.

HET EBENRELAXEN-GEVOEL KEERT WEDER 35

Het was een dolle boel toen de MANSCHAPPEN wederkeerden op het landgoed "wel iets te vredig". Iedereen was als een kind zo blij en het leek wel of elk levend wezen de lente in de kop had terug-gekregen. De kippen,die dagenlang van de leg waren geweest, starten onder aanvoering van WILBERT met een heus ei-leg-offensief, daar de baasjes vast en zeker hongerig waren.

Zelfs DROE-DE-KOE had al voorbeeldig met zijn fiets bij het hek klaar gestaan toen de manschapen terugkeerden, om zo zijn bloed-eigen-baasjes tot de voordeur te kunnen begeleiden. Ook ROLF DE WOLF liet zich van zijn beste kant zien door oer-gezellig een potje "huphekje" met de schaapjens ten uitvoer te brengen en dat terwijl hij toch zo hongerig als een beer was.
.

OUDE TRUUS stond haar vrouwtje en werd ouderwets parmantig de keuken inge-bonjourd om de hongerige magen voedsel te verschaffen. De oude vrouw had zich overgegeven aan deze taak met als voorwaarde dat de mannen zich wel even
opdienden te frissen, daar de penetrante geur die de mannen nogthans met zich meezeulden, een eventuele stevige eetlust nadelige zou kunnen beinvloeden.
Een aantal goed-willende mannen waren afgetaaid om daden aan de gevraagde woorden toe te voegen. Anderen stelden zich echter ouderwets tegen-draads op maar werden uiteindelijk ook opgespoord, bij de spreekwoordelijke kladden gevat en daar zij EEN UUR IN DE WIND STONKEN ,nog even als vuile was buiten gehangen.

Daar hingen ze dan onze kleine-dwarsliggende-doer-rakkertjes terwijl ze gesteund door een ferme oosten-wind steeds minder dan een uur in de wind stonken.
Het was een vette bedoening geweest om de stevige lading
ranzige emulsie van de mannelijke huiden af te roegen, maar uiteindelijk was het toch gelukt om een ieder spik en span op te leuken voor de gezamelijke maaltijd.

Ondertussen staarde de schrijver in de dop wat afzijdig de toekomst in en peinzde wat over het gezamelijke toekomst-verhaal. Hij voelde dat de schrijvers-pen leeg begon te vloeien. Er diende nieuwe schrijvers-inkt aangeboord te worden om het toekomstig-verhalende-schrijf-papier te kunnen blijven bevlekken. Hij wende zich weenend tot de lezers van "het armar-collectief" en verzocht hen, hem inspiratie te
verschaffen voor de armar-toekomst, door onder aan de verhalen op "comments" te klikken waarna het voor een ieder,een fluitje van een cent was om enige-toekomst-gedachten-spinsels aan het internet-papier toe te vertrouwen. De schrijver overzag het en wist dat het goed was en...in de toekomst nog beter zou worden. Totaal bevrijd storte hij zich in het ver-eet-festijn want er was weer eens wat te vieren.
De manschappen waren weer samengevoegd met de koppen allemaal de zelfde richting,
de toekomst in.

HET BEGENADIGD-VOLLE-UITBRAAK-SLOT-ACCOORD DEEL 34

Terwijl de middag in het ACTION-MAN-RUSTOORD zijn beloop nam, klonk dwars door de serene stilte een klop-borend-geluid. In de straf-kamer op de bovenste verdieping waren RIJKLOF van GOENS en ANTON GLEUF, zeer helder van geest bezig met een stevige verbouwing. Met voorbedachte rade hadden ze de nodige sloop-attributen het straf-kamertje binnen gesmokkeld waarna ze zich uit den treure hadden misdragen waardoor ze op bonuspunten een enkele reis naar deze hermetisch-afgesloten-straf-locatie hadden verdiend.

Wat was RIJKLOF toch weer bij de pinken geweest toen de mannen de dag ervoor in het busje afgevoerd waren. RIJKLOF, de man die bekend stond om zijn oer-stevige-buikloopjes, had vanuit deze gedachten-gang altijd een busje norit in zijn overlevings-pakket. Eenmaal toevertrouwd aan het dienst-personeel van het rustoord
werden alras de noodzakelijke rustgevende pillen met grof geweld naar binnen gepompt bij de stoute knaapjes. RIJKLOF had direct om een toiletaire time-out gevraagd alwaar hij met zijn norit-super-booster zijn lichaam gevrijwaard had van de nadelige invloeden van de toegestopte pillen, en zo was hij helder van geest ten bedde gevoerd. Tijdens een volgende-ochtend pil-toestop-beurt was hij weer preventief het sanitaire-blok binnen gestiefeld alwaar w.c-deur 1 hermetisch bleek afgesloten van de rest van de wereld. RIJKLOF helder als een kakel-verse-hoen, herkende wel de aroma die boven het w.c-deurtje uitsteeg; dat kon alleen maar van grote vriend ANTON GLEUF zijn. Via een daverende klimpartij ontwaarde hij ANTON, verkleed als spiderman in een verwarde toestand, op het potje. Hij bleek RIJKLOF in geen velden of wegen te herkennen. RIJKLOF toverde het norit-super-booster-potje uit zijn verdekt opgestelde anus waarna hij ANTON voorzag van een noodzakelijk-verhelderende-dosis. Binnen een minuut gingen de mond-en-kont-schutsluizen van ANTON open en langzaam begon de zon weer te schijnen in zijn verwarde geest. "RIJKLOF joh, wat doen we hier en waar is iedereen". RIJKLOF verwittigde hem van de benarde situatie waar de man-schappen zich in bevonden en het nieuwe-gevormde-verzetsteam stelde een plan op, om hier wat tegen
te ondernemen. En zo geschiedde het dat zij in het straf-kamertje aanbelandden vanwaar hun uitbraak-poging gestalte zou moeten krijgen.

Al werkend hadden ze gezien hoe GOORTIE en JAGERJAN naar het veilige onderduik-adres in de boom waren afgevoerd en gesterkt door deze gedachte werkten zij als gekken totdat het uitbraak-gat groot genoeg was. Onderwijl was het klop-borend-geluid ook binnengedrongen bij de oper-bewaker die besloot om eens polshoogte te gaan nemen, waar al dat geluid dan toch wel vandaan kwam. Net toen hij de voordeur open deed waren de mannen boven bezig met het laatste-tikje voor hun uitbraak. RIJKLOF gaf ANTON het laatste zetje waarna ANTON via een ferme tik zijn lichaam naar buiten wurmde. Jammerlijk genoeg vielen er wat losliggende stenen naar beneden die gelukkig niet op de grond stukvielen daar de oper-dikke-bewaker ze voor hun opving op zijn dakpan. "dat was nog eens aardig van die man". Via het snoer van de schemer-donker-lamp slingerde het tweetal zich als apen naar buiten terwijl zij de vrijheids-zuursof naar binnen zogen. Via een dubbele duik-koprol belandden ze met beide voeten op de grond en vervolgden hun weg naar de boom-hut van OOM BORD. De reactie waren hart-verwarend toen zij hun koppen aan de daar aanwezigen ten-toon-spreiden,
maar gelukkig werd er ook een plaats voor hun ingeruimd in de boomhut van OOM BERT.

"en dat is 4 , nog twee te gaan, recht zo die gaat,en immer rackt fram" verkondigde LIGNATZ, toen hij via het dop-herten-telefoon-systeem op de hoogte was gebracht van de vorderingen. In ras tempo werd het slot-accoord in scene gezet en binnen een minuut werden RIKTATORT en BOERBORD klaar-gestoomd voor het slot-accoord.

In galop marcheerde het tweetal naar de voordeur van het rustoord alwaar zij de oper-bewaker in de nog-steeds liggende positie aantroffen."hallo daar, aufwachen und aufmachen hier sind die poli-zwei". De operbewaker opende zijn ogen en in "no time" stond hij op zijn voeten om zich in "no time" te laten overtuigen door deze twee politie-commando's. ERICK T.V EN ARIE JUNGH dienden op het politieke-matje te verschijnen om zich te verantwoorden voor hun misdaden die begaan waren bij het gemeentelijk-huis. De terreur-verdachten werden naar buiten geleid en met behulp van een setje imitatie-hands-boeien om de polsen werden ze afgevoerd naar het poli-zwei-bureau. Toen ze net het hek uitliepen klom RIKTATORT als laatste vanuit de onderduik-boomhut van OOM BORD over het afscheids-hek, en zo geschiedde het dat de mannen hun herwonen-vrije-wereld binnenstapten.

DE GENADE-VOLLE UITBRAAK VAN HET MEER DAN GOEDE - DEEL 33

Met een kermend geluid knarste de sleutel in de deur terwijl SIMON een veilig ondekomen zocht. De hartig-houten-deur ging MET een angst-aan-jagend geluid open
en SIMON ging naarstig op zoek naar een veilig onderkomen. In een vrij late opwelling maakte hij een, na later bleek, zeer geschikte move die hem in duikvlucht half onder een bed deed belanden.

Vanuit het niets weerklonk in een split-second "wat moet dat", waarop SIMON heel ade-kwaak reageerde met de woorden "oh, ik zie het al, er mist gewoon een boutje en een nippeltje, dat directeur MEK-KINK-IN-DE-KABEL me daar voor uit bed heeft gebeld, werkelijk belachelijk"."Het is toch erg dat goed-lachse-brave-hard-werkende- arbeiders voor de kleinste wisse-wasjes op de proppen dienen te verschijnen, laat die man toch eens beter kijken, dan zijn neus lang is".
De inbraak-preventie-zuster bij de deur was overbluft-overtuigd en stamelde " tja, ik kan er ook niks aan doen, een kopje koffie dan maar glaze-wasser ?", waarop SIMON tactische attackeerde met "ja, en doe er maar een puk-sel broodje bij van bakker BEREND-BROOD, dan is mijn dag weer goed". Met de mond vol tanden en een knagend schuldgevoel sloeg ons zustertje de , door SIMON aangewezen, weg in nadat ze eerst nog wel even GOORTIE voorzag van zijn dagelijkse dosis rustig-gevende-zweverige pilletjes. De deur was nog niet gesloten of SIMON schoot al uit zijn slof. "Uitspugen gek, dat heeft een man als jij toch niet nodig" en met behulp van zijn altijd aanwezige houten pol-lepel streelde hij genade-loos GOORTIE'S huigje waarna onze vriend zich overgaf en een keurig kok-hals-kwakje op het onzijdig witte
bed-spreidje deponeerde. Enigzins verward keek hij SIMON aan terwijl hij bleef stamelen "maar ik ken jou helemaal niet en toch doe ik wat je zegt, das raar?".
Met een ge-emotioneerde overslaande stem vervolgde SIMON "ach gekkie, daar kan jij ook helemaal niks aan doen maar ik ga je wel in een boom hijsen".

SIMON leverde GOORTIE keurig af bij het openstaande raam alwaar RIKTATORT al stond te popelen om GOORTIE onder handen te nemen en af te voeren richting de goed geka-moe-fleerde boomhut van oom BORD. SIMON deed zijn stoute schoenen weer aan en dacht hard op " en dat is 1 , nog 5 te gaan". Met de pol-lepel, die in lang vervlogen tijden door DRIETER RASPOETIN gebruikt werd om luchtbedden mee af te sluiten,
koos hij voor deur 3. Bij het openen van de deur ontsproot zich een aller-aardigst
tafereel.

"Ja broeder, ik moest van de zuster de hond uitlaten en dat doe ik dan maar" zei JAGERJAN. SIMON, zoals gewoonlijk weer eens stevig bij de vinken, dirigeerde JAGERJAN met zachte hand naar het openstaande raam, met de woorden "ja, dan wordt het de hoogste tijd dat deze broeder jullie samen eens uit ga laten, volgen maar en your dream will come true". En zo geschiedde het dat ook JAGERJAN veilig en wel de gekam-moe-fleerde jager-boom-hut van OOM BORD bereikte en alras genot van het werkelijk prachtige uitzicht.

DE GENADE-VOLLE UITBRAAK VAN HET GOEDE ; DEEL TWEE-TIE 32

Terwijl het ochtend-gloren zich verstopte achter de bomen bereikten de zoekende vrienden het zwaarbewaakte terrein van het ACTION-MEN-RUST-OORD. Er was geen kip te bekennen dus besloten de vrienden een plan te smeden om zonder kleer-scheuren binnen te komen. Er werd besloten dat BOERBORD EN LIGNATZ belletje gingen trekken en de bewakers af zouden leiden zodat SIMON en RIKTATORT, vanuit hun verdekte-positie op het zebra-pad, stiekum de tuin binnen konden glippen. Tergend-lang drukte LIGNATZ op de bel terwijl DE ANDEREN hun uitgangs-positie innamen.

Aan het hek verscheen een niet uitgeslapen bewaker die LIGNATZ met vuur-spugende ogen aan keek. "wat moet je, doen eens rustig, je weet toch dat dit een rust-oord is ?". "Ja, dat begrijp ik, maar wil je dan wel je gekken binnen de muren houden want even verderop loopt zoon los-geslagen-personage". De nu wel wakkere-waaker was overtuigd en volgde LIGNATZ in de aangewezen richting terwijl RIKTATORT en SIMON stiekum naar binnen glipten. Even verderop verscheen BOERBORD die vol gas aan kwamen stuiven op zijn relax-mobiel.

In volle vaart verkondigde hij "spring maar achterop, spring maar achter op".
LIGNATZ zette het op een rennen en in vogel-vlucht belandde hij achter op de mobiel, de totaal verbijsterde waaker moeder-ziel-alleen achterlatend. "Het moest je hobby maar zijn om eerlijke-hard-werkende-mensen zo 's morgens in den vroegte een beetje voor de gek te houden, wat een stelletje dak-hazen". Even verderop trapte BOERBORD ferm op de rem en bijgestaan door een slappe lach, zetten onze haze-pad-gangers zich lopend in gang om de afgesproken vervolg-actie in gang te zetten. Met de overbekende BOERBORD-LEPEL werd systematisch en met beleid een kijkgat gecre-eerd in de stenen omheining van het ACTION-MEN-RUST-OORD, waarna er binnen de kortste keren 2 reet-bruine ogen verschenen achter het ontstane gat in de omheining. "Wat is het code-woord" vervolgde LIGNATZ. Vanachter de omheining volgde een vlotte reactie "SCHAAKMATJE, JE PAKT MIJN KONING MAN-LUL. Een zucht van verlichting doorspoelde het gemoed van de mannen, deel twee van het plan was met een ruime voldoende afgesloten. Tussen neus en lippen door werd even stilgestaan bij de afwezigheid van ERICK T.V. die in deze benarde situatie zeer waarschijnlijk zijn anale schutsluizen opengezet zou hebben om zo systematisch de spanning van het moment supreme te laten wegvloeien.

In snelle draf werd het pre-historische-onderlinge communicatie-systeem uitgerold en in de juiste positie aangebracht. Met een touwtje werd een een leeg blikje dop-herten verbonden met een leeg blikje bruisende-bonen. "Dit is papa-brave-hendrik, ken je heer mie, mama-bravo-bella ? .
Hierop volgde een duidelijk "jes ei ken heer joe laut en duidelijk. Triomfantelijk was het LIGNATZ gelukt om van buiten contact te verkrijgen met de binnenkant van de omheining. LIGNATZ nam zijn basis-overzichts-positie in en met een kat-trol-systeem werd BOERBORD veilig in 1 van de sporadisch aanwezig kersen-boom gehesen om aldaar kersen-etend-binnen-tuins-overzicht te kunnen houden. Dit was het teken voor RIKTATORT en SIMON om met verkrachtte eenden en vereende krachten tesamen in sluipbeweging richting het gebouw te vertrekken, bijgestaan door de honds-trouwe dop-herten-telefoon.
SIMON stak zijn neus in de wind en binnen een minuut had hij beet. "Ik ruik een vertrouwde geur,daar bij de waterkant". SIMON stortte zich via een buikschuiver in
vijver en vervolgde zijn weg door de struiken richting een half-open-staand raam.
RIKTATORT sprak hem met ingetogen stem doch enigzins ge-irri-teerd aan. " he, visse-kop, waarom sluip je niet gewoon om het vijvertje heen ?". Waarop SIMON koelbloedig verkondigde "ik vind het gewoon lekkur".

Eenmaal aangekomen bij het open-staande-raam was de geur niet te harden. "Volgens mij zijn we GOORTIE op het spoor", verkondigde RIKTATORT nog net boven het penetrante geur-spektakel uit. En ja-hoor op de venster-bank verschenen de aangekoekte sokken van de man in kwestie.'"Het leek wel of er koeklaag onder de sokken gebakken was, dat zou toch verboden moeten worden". Maar goed, SIMON glipte via het open raam naar binnen om eens even pols-hoogte te nemen terwijl RIKTATORT,
LIGNATZ op de hoogte stelde van de eerste vangst. "We hebben beet, het is GOORTIE in een ziekenhuisbed, over en oud". Net toen SIMON hallo tegen GOORTIE wilde zeggen hoorde hij gerommeld bij de deur en in angst-zweet gehult overdacht hij zijn zonden
en vroeg zich nadrukkelijk af hoe hij zich hier nu weer uit zou kunnen redden.

DE GENADE-LOZE UITBRAAK VAN HET GOEDE -DEEL EEND 31

Thuis in villa "wel-iets-te-vredig" werden de wonden gelikt en de ontstane-schade opgenomen. Via de wel-gemene-politie-ke-actie waren GOORTIE, JAGERJAN, RIJKLOF, ERICK, ANTON en ARIE uit het vrienden-midden-weg-geript. Totaal ontredderd zaten de overgebleven rest-vrienden een beetje op een hout te kauwen. " wat nu, was de grote vraag". RIKTATORT, de aangewezen persoon in deze bange dagen, stond op en nam het voer-touw in zijn handen. Hij, de crimineel-specialist van de "veldwachters bij nacht-en-ontij", ontrolde een nacht-plan om er achter te komen waar de vrienden naar toe waren afgevoerd. Vol overtuiging toverde hij SNAUT-SIE-das-wunder-varkentjen
boven tafel die gestoelt op zijn boven-natuurlijke-reuk-orgaan hen de weg zou moeten wijzen in de nachtelijke zoektocht naar de verdwenen vrienden.

MEt de stoute schoenen aan begaven de mannen zich naar de plaats-delictus-sanctius.
Vanaf het gemeentelijk-huis zette SNAUT-SIE het algauw op een rennen, op de voet gevolgd door de overgebleven vrienden die de sokken er ook aardig in hadden. Na 200 meter stond das wunder-varkentjen plots-klaps doodstil. In het nachtelijk licht kwam een eenzaam liggende werp-hengel in het zicht. "he, is dat niet die aftandse werp-hengel van JAGERJAN waar hij vanmiddag mee op snoek-tocht ging, misschien heeft hij wel beet ? ". De hengel werd vak-kundifg door SIMON onderzocht op eventueel-rest-bewijs materiaal. De hengel werd opgehaald en het vis-haakje kwam boven water zonder dat er een vis aan-gekluistert zat. Wel hing er een bruin-aandoend-wc-papiertje aan de haak dat LIGNATZ achteloos weg wou werpen. "He, stop eens, we hebben beet, daar staat wat geschreven", interup-peerde SIMON. Na een grondige op-droog-actie verschenen er woorden helder voor de geest. "EEN ENKELE REIS NAAR ACTION-MEN RUSTOORD". Ja, lieve mensen daar hadden ze toch zomaar een aanknoops-punt te pakken gekregen en vol goede moed vervolgden ze nu weg richting de verdwenen vrienden.

Terwijl de gevoels-regen langzaam uit de hemel neer viel vond ANTON GLEUF zichzelf terug op een alleraardigst bed. Zijn handen waren voorzien van glimmende leren banden die via een touw-systeem vakkundig aan het bed waren gebonden. Hij voelde zich wat zweverig en liet de nieuw-verworven omgeving op zich inwerken. "Wat moest hij hier en daarnaast wie was hij ook alweer ?". Hij ging op zoek in zijn geheugen maar na een diepgravend onderzoek bleef zijn geschiedenis-geheugen leeg. Hij besloot daarom zijn haren eens grondig te kammen met uitzicht op een heuse sprookjes-muur-spiegel. In de weerspiegeling van de spiegel aanschouwde hij zichzelf in het mieserige ochtend-licht en kreeg langzaam weer grip op zichzelf."Oh, ik ben spider-man, de vriend van iedere mens" en met een gerust hart zette hij het op een wachten totdat dat aardige zustertje met die lekkere pilletjes hem weer zou komen verblijden.

En zo geschiedde het dat de zuster met de heerlijke zweverige pilletjes haar intrede deed en onze verwarde vriend naar het buiten-verblijf transporteerde. Buiten was het een gezellige boel want hij herkende zowaar zijn t.v vrienden DER HULK en OH SUPERMAN die hem ami-doch-kaal begroeten met "he spidermannetje was jij er ook nog ".

Niets leek er op te wijzen dat zij elkaar op ener-lij andere wijze kenden en een bang gevoel overviel de schrijver terwijl hij zich hardop schreeuwend afvroeg of het ooit nog goed zou komen.

HET GEDACHTEN-GOEDE TONEELSPEL HOLE IN TWO 30

Bij de herintreding van de burgervader bij zijn ambts-residentie-oord, viel hem meteen de ongewone rare sfeer op. Drommen met mensen hadden zich bij de ingang van het gemeentelijk-huis neer-genesteld als in een over-verhit-vogel-nest. Er broeide wat en de bom leek elk moment te kunnen barsten. Midden in de massa klonk een houterig-galop-geluid en out of de blue verscheen RIKTATORT BULTEN. RIKTATORT had zijn oude-anti-kernbom-klompen van zolder gehaald om zijn actie-gevoel te ondersteunen en als een oude-strijder galoppeerde hij dwars door de massa.
Met overslaande stem activeerde hij een ieder om zijn oog te laten vallen op de pompeuse ingang van het gemeentelijk-huis. "moeje kijken, zie je dat daar, die leuke verkleedde manschappen ?.

Als een stelletje doldwaze vaders hadden robin-man-ERICK, batman-RIJKLOF en kaptain-cave-man-ANTON zich aan het gemeentelijk-huis-vast-gekluistert om oprechte aandacht voor het ARMAR-gevoel ter bewerkstelligen. "Het moest maar eens afgelopen zijn met de mono-polie-partij van de familie HECKINGH die al decenia lang een monoloog voerde in de gemeentelijk-raad".

De groep mensen werd langzaam maar zeker omgetoverd in een melige-massa die geinspireerd door de positieve-armar-gevoelens eindelijk een besef kreeg dat er op gemeentelijk-politiek-niveau misschien toch nog wat anders te kiezen was dan de Post-Communinistische-Partij-van-HECKINGKS, vrij-vertaalt de P.C.P.H.

Er leek weer licht te schijnen aan de donkere horizon van menig verwaarloosd dorpsgenoot en vol vreugdse zette de massa het op een dansen hetgeen uiteindelijk eindigde in een heus pogo-feest. Eindelijk maar toch werd er weer eens ouderwets gegooid met vrouw-volk bijgestaan door de woorden "hopla, he hop". Net toen het
spek-takel zijn hoogtepunt leek te bereiken werd de orde ruw verstoord door een bataljon dienstkloppers die met voorbedachte-rade afstevenden op de 3 geketende-ARMAR--goden-zonen, die onder luid gejoel, geboeid en wel afgevoerd werden in de dievenwagen. Onderwijl werd via een heuse razzia ook nog luk-raak een aantal ARMAR-leden bij de kladden gegrepen en ook zij verdienden een enkele reis naar het gevang.

De wagen zette zich in de benen maar kwam even later abrupt tot stilstand. Een wille-doch-keurige persoon blokkeerde de weg. Midden op de weg zat JAGERJAN die druk bezig was een vis aan de haak te slaan.

JAGER-JAN vond het maar niks dat hij ruw uit zijn vis-partijtje gehaald werd terwijl hij bleef verkondigen dat hij net beet had. Vol tegen-zin werd ook deze vriend bij de kladen gevat, hoewel hij gelukkig nog wel na-vraag kon doen waar de enkele reis naar toe ging.

"Was die burge-vader nu helelmaal van de pot geketst, zo ging je toch niet met mensen om, dit was duidelijk de laatste druppel die de koffie-kan deed over-stromen."

HET GEDACHTEN-GOEDE TONEELSPEL PAR ONE 29

Terwijl BOERBORD en ERICK T.V. op hun lauweren lagen te rusten waren andere manschappen op eige-wijze druk bezig om naar harten-lust, het ARMAR gedachten-goed, aan mede-menselijk-heden uit te delen. Vanuit het principe "voor-wat-hoort-wat" was de politieke-tak van ARMAR ten strijde getrokken. Onder de "wij-willen-helpen" noemer, werd de arm-zalige zij-muur van de oude-bejaarden-flat onder handen genomen en opgeleukt met een ferm stukje "moderne proza" voor noodzakelijk tegen-licht in de o-zo-n donkere bejaarden-toekomst.

ARIE en ANTON aanschouwden, op gepaste afstand met gepaste trom, het eindresultaat en kwamen tot de vlotte slot-conclusie dat het goed was maar altijd nog weer beter kon. Er was nog veel werk te verwit-tigen en de HELPENDE hand diende nog iets nadrukkelijker en blijvend uitgestoken te worden om de mensheid op het goede pad , de toekomst in te ge-leiden. "Maar goed, zoon ego-centrische groeps-verheerlijking op zoon onzijdig LEUK muurtje was in aanleg best LEUK en daar kon je na zoon eerste actie-dag best LEUK mee thuis komen".

Vol Brussels-lof verdween het selecte-gezelschap in de mengel-moes van omstanders die de finish van "ONS-ERICK" bij gewoont hadden. Een aantal op-gedirkte-dakhaas-bejaardinnetjes hadden zich over ERICK ontfermd en onze jongen werd heerlijk vertroetelt. Net toen hij de smaak te pakken werd hij, als in een boze droom, tot de orde geroepen door ons aller RIKTATORT. "He macho, we hebben nog meer werk te doen, hou toch eens op met dat ego-strelend-gedrag, het groeps-belang dient toch altijd buiten kijf te staan ? ". "je moet je omkleden voor het tweede bedrijf van dit vrolijke toneel-fuie-ton". En zo geschiedde het dat ERICK-TV door vriendschappelijke-handen afgevoerd werd op weg naar nieuwe avonturen.

Onderwijl stond wethouder FOKKO BULKENBREI gebroederd met burgemeister HECKINGK in een diepzinnig gesprek op het plaatselijke golf-club-terrein. Een mis-genoegelijke grimas sierde het dikke gezicht van de burger-vader. "Het is toch bespottelijk dat zoon on-gericht-onzalige-mannen-groep een wed-race, dwars door het gemeentelijk-huis, op poten heeft weten te zetten". " Had wethouder DREK STIERE-NEK van het departement "orde en gezag" hier geen stokje voor kunnen steken ? ". Net toen BULKENBREI hier iets onzinnigs aan toe wilde voegen werd zijn aandacht opge-eist door een aller-aardigst-tafe-reel. Via de te hoge omheining, die het terrein voor pottekijkers afschermde, daalde een persoon neerwaarts en zette zomaar vaste-voet op het prive-golf-terrein van de golf-en borrel-vereniging "de mieterse-mannen-par-one-clup". Op slinkse wijze rolde de onbekende personage zich de kleren van het lijf en voorzien van een heus spandoek dribbelde hij met versnelde pas richting hole-in-one.

LIGNATZ voelde zich zo vrij als een vogel en bereikte parmantig zijn doel. Hoewel de dienstkloppers hem op de hielen zaten wist onze grote vriend LIGNATZ het spandoek in de grond te klieven waarna hij een heus vreugde-dansje ten toon spreidde alsof hij zojuist als eerste mens de landing op de zon met succes had volbracht. Net toen de veldwachter hem in de kraag wilde vatten bleek onze vogel met heet geblakerde voeten als sneeuw voor de zon verdwenen. Vol verontwaardiging hapte burgemeester HECKINGK naar adem maar via de hyperventilatie-techniek verloor hij langzaam doch zeker zijn bewustzijn. "dit was teveel voor een mensenleven"."

Fluitende vogels vulden het heet-gebakerde hoofd van heer HECKINGK en terwijl hij sterretjes zag drong een menselijke stem zijn hersenpan binnen."Burgemeester, waar ben je, wakker worden er is nood aan de man, het gemeentelijk-huis is namelijk overvallen door buitenaardse wezens". Vloekend en tierend kwam de burge-vader omhoog en met het schaam-rood-op-de-kaken zocht hij zijn weg richting het gemeentelijk-huis.

DE PROMOTIE-TOER AFTRAP 28

Hoewel het niet meer nodig was presteerde ERICK T.V. het toch om GOORTIE te bellen.
Gestoelt op het principe dat er te weinig naakt ten toongespreid werd overtuigde hij
heer G van de noodzaak om te HELPEN. Via zijn, op valsheid gebaseerde betoog dat hij de gevoelige snaar van de doelgroep niet kon raken, overtuigde hij GOORTIE van zijn noodzakelijke invalbeurt verkleed als SINTE-NAAK-TE-KLAAS. Natuurlijk stond onze vriend zijn mannetje en vol overgave dreef hij de potentiele doelgroep in de richting van "de zwaaiende lantaarn".


Bij de "zwaaiende lantaarn"werd het langzaam maar zeker een drukte van jewelste.
BOERBORD zat wat speels met zijn handen in zijn haar en was in drukke overpeinzing wat hij met deze overdaad aan verveelde bejaarden en oudere jongeren aan moest. Ineens begon er een lichtje in zijn hoofd te branden en hij zette het op een bellen en binnen een half uur klonk er stevig-motor-geronk voor het ameublement. Hij had wat motor-harrie-davids-en-zonen opgetrommelt en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was stortte de-vrouwlijke-bejaarde-tak zich op de motoren. Het leek hun wel leuk om even "brommers te kieken" en zo ontvouwde zich een alleraardigst plaatje.


Ondertussen presteerde ERICK T.V. het om een heus cross-parcours, uit de losse pols te toveren voor de "gemotoriseerde" tak van de doelgroep. Hij wist dat de verveelde bejaarden op zoek waren naar de nodige spanning en die konden ze wat hem betreft ook zeer zeker krijgen. Het parcours leidde het gezelschap via "het modderige willie-is-benauwd-dobbe-plantsoen" dwars door het gemeentelijke-huis naar de zeer verrassende finish om-en-nabij het bejaarden-opvang-huis.

Het startschot klonk en de rolstoel-wed-ren werd met de nodige jolijt in gang gezet. De rolstoelracers gleden nek-aan-nek over het strijdtoneel. Op een beetje goedkope manier manouvreerde ERICK T.V. zich in zijn ge-leasde 2 wiel-mobiel via het nodige ellebogen-werk naar de leidende positie in het veld. Alles moest wijken voor zijn overwinning, zo-ook het kunstgebid van opa HECKINGK dat via een welgemeende elleboog-upper-cut in het riool verdween. Met twee vingers in de neus bereikte onze vriend de ingang van het gemeentelijk-huis alwaar hij, de meer dan verbijsterde burge-meester HECKINGK-senior zo wat van zijn sokken reed. Via de nooduitgang kwam de finish inzicht en met het laatste beetje puf dat hij nog over had stortte hij zich, met snot voor de ogen en met zijn handen al bijna in de hoogte, richting de finish. Triomfantelijk rolde hij zijn mobiel via het rolstoelpad naar de bovenste etage van het verveelde-bejaardenhuis waarna hij, via een ferme stoot gas, de finish bereikte. Hij was op alles voorbereid geweest maar toch verraste de werkelijkheid hem weer eens. De rand van het dak kwam met rasse schreden dichterbij en met de nodige doodsverachting ging hij opzoek naar de handrem die hij in geen velden of wegen kon vinden.
Hij gaf op ouderwetse wijze over, en mocht nog van geluk spreken dat hij, op adequate wijze zijn "race-gevaarte" met kunst en vliegwerk op het dak van de fiat-daar-gaattie van burgemeester HECKINGK-SENIOR, liet landen zodat hij er zonder kleerscheuren vanaf kwam. Als slotaccoord perste hij volovergave het laatste restje
kots, via het openstaande auto-raampje naar binnen.
"Zo, dat luchtte op, en lijkt me voldoende voor vandaag" dacht hij, waarna hij
zijn geluk elders ging zoeken. De toer was genadeloos ingang gezet en een ieder
wachtte met smart op wat de toekomst nog meer in het vat had.

DE GENADELOZE INZET VAN DE PROMOTIE-TOUR 27

Gesterkt door de vereeuwiging van hunnen ego's op de muur van "de zwaaiende lantaarn", besloten ERICK T.V. en BOERBORD eens niet bij de pakken neer te gaan zitten doch hunnen handen eens stevig uit te mouwen te steken.

Ze waren echt niet voor niets, de reeds voorbije avond, aangewezen als uitverkorenen voor de promotie-missie. Op deze gedenkwaardige avond had RIKTATORT hen zonder het noodzakelijke verzet, voor zijn TREINTJE weten te spannen door hun aangeboren capaciteiten eens stevig over te belichten. Hij bazelde wat over het gedachtengoed, hoe dan toch verveelde oude-jongens en randgroep-bejaarden op het juist spoor gebracht konden worden.

"Wat we allereerst nodig hebben zijn mannen die het gat, in de treinrails van de verveelde geest van oudere jongeren en randgroep-bejaarden, weten te prikkelen
waarna opbouwwerkers de klus ver-vol-vuldig-kunnen-klaren". BOERBORD en ERICK T.V.
hadden in hun roemruchte verleden, zeer naakt-drukkelijk hun macho-mannetje gestaan
en zouden met hun zoet-zure uitstraling en praatjes, wel eens de aangewezen personen kunnen zijn om de neuzen van de doelgroep in de juiste richting te krijgen.
Het zelfverzekerde-tweetal had zich, gesteunt door dit overbelichtte naar ego-centrisme riekende betoch, gewonnen gegeven en volmondig verklaard deze klus naar hartelust te klaren.

In het verlengde hiervan hadden ze LIGNATZ de vorige avond, tot vervelends toe aan zijn kop gezeurd totdat hij zich dan maar gewonnen gegeven had. Hij zou bij het krieken van de dag met behulp van zijn vliegmachine de benodigde cursus-materiaal-pamfletten, via een geslaagde duikvlucht, verspreiden over de gehele gemeente inclusief rand-gemeenten. Via het pamflet werden alle randgroep-oudere-jongeren en verveelde bejaarden uitnodigend-uitgedaagd om samen te komen, bij het cultureel-kloppend hart van de stad, zijnde de zwaaiende lantaarn alwaar weer toekomst-muziek voor een ieder zou gaan klinken.

Bij de intreding van de zwaaiende lantaarn hoorde ons tweetal geen spel in de hooiberg vallen want ook binnen waren de nodige bezige bijen actief bezig met de vervolmaking van de droom. Vanuit het voorheen zo desolate toiletblok werden zij volmondig toegeschreeuwd. "WIR MUSSEN MAAL TRENNEN, van je He-ho, komt ter nog wat van, actie gooi je macho-haar in de wind en stort je op de doelgroep". De stem kwam de mannen bekend voor en bij het openen van de toiletdeur verscheen RIJKLOF met een breed-tevreden lach in het vizier. Hij verklaarde dat hij des morgens wakker geworden was met de nodige jeuk die hij zonder nadenken in daden omgezet had en bijgestaan door zijn aangeboren timmermans-oog en gamma-klus-slip had hij zich op het desolate toilet-ameublement gestort. Met schuim op de bek had hij de klus geklaard en was de toilet-arena omgetoverd tot heus een macro-biotische-recyling-systeem dat de toekomst met ferve zou kunnen doorstaan.

BOERBORD was overtuigd en voor het eerst in zijn roemruchte leven zette hij ERICK T.V. aan tot noemenswaardige actie. "Hier is je volmachtiging, duik even in de verkleedkist en ga met behulp van je aangeboren garritsmatische macho-gevoel, ouwe vrouwen scoren voor het projectgroepje". Hier had ERICK niet van terug en totaal ontredderd zocht hij zijn heil in deze, aan hem opgedrongen, vervolg-actie.
Hij kleedde zich om en starte zijn overtuigings-ronde.

Alras kreeg hij de smaak te pakken en, met twee vingers in de neus,
vielen de oude-verveelde-bejaarden als bosjes voor zijn ontwapende betoog-trant.

Een zucht van verlichting vulde zijn aderen en voor het eerst in tijden klonk er weer positieve-toekomst-muziek in zijn oren.

DE AANHEF VAN DE PROMOTIE-TOUR 26

Terwijl de haan al drie keer gekraaid had snurkte boerbord in een rustiek gestaag tempo genadeloos een stuk in de dag. In het verdomhoekje zaagde SIMON uit volle borst mee en had reeds genoeg hout weggezaagd voor een gezellig openhaard-avondje.
"Wat bleef dat toch elke keer weer een genot om naar hem te luisteren als je niet kon slapen". Maar goed, het was maar goed dat ERICK T.V. de nieuwjaarsbelofte genadeloos in zijn ijdele hoofd geprent had, anders waren de afgesproken goede voornemens al reeds op deze eerste de beste dag in het honderd gelopen.

"he, zaag-harrie, aanschouw het nieuwe levens-licht, er is werk aan de winkel". "hijs oe in de kleren en fort met de geit, het appel voor de bedden is een uur geleden reeds uitgesproken, kom laat ons de knorrende magen eben lekker verwennen en dan vort "an die arbeit mit die tollen harries".

Alleen al de gedachte aan de harries gaf BOERBORD zo een vieze smaak in de mond dat hij zich, binnen de kortste keren, gewonnen gaf en zijn genoegelijke slaap-houding vaarwel zwaaide. Het ontbijt was zeer karig en zeker niet om over naar huis te schrijven, daar de kippen nadrukkelijk van de leg bleken. Wilbert, die overigens in geen velden of wegen te zien was, had hier zeker een foute vinger in de pap gehad. Met meer dan naarstige spoed werd in het verlengde hiervan een aanbevelings-brief opsteld voor DE JAGERMEISTER. Zo verscheen er op het papier een beschrijving van het voorval en de nadrukkelijke vraag of DE JAGERMEISTER, wilbert op wilde sporen waarna hij dit malse geval even stevig aan de tand diende te voelen totdat niets dan de waarheid boven water zou komen drijven. Na het volbrengen van deze edele taak zetten de twee vrienden zich, met hun hoge macho-geschiedenis in de rugzak, in de benen in richtung de plaats-delict waar de acties plaats dienden te vinden.

Om en nabij "de zwaaiende lantaarn" waren De HARRIES onderwijl ongewoon druk in de weer toen ons selecte gezelschap der manschappen arriveerde. ARIE had ze des 's morgens in den vroegte op het hart gedrukt dat het promotie-materiaal in een verre staat van perfectie op de werkvloer aanwezig diende te zijn. Zo waren ze daarom ,op veler verzoek, bezig gegaan met het aanbrengen van de nodige sluikreclame die nodig was voor de overlevings-drang van het leuke ameublement aan de haven.

Zowaar de nieuwe sponsor van het ameublement was al druk in de weer en pompte naar hartelust verkoelend-frisse hoeveelheden bier naar binnen. INEKE DE BRUI van de gelijknamige firma "bierbrouwerijk INEKE" stond haar mannetje en keek met meer dan natuurlijke interesse naar de intreding van onze twee macho's van weeleer. "Ja, daar zou zij best wel eens een droog bis-kwietje mee willen verorberen". Als wederdienst inspecteerde ons olijke tweetal ONS INEKE op meer dan nonchalante wijze, van top tot teen waarna zij tot de slot-conclusie kwamen dat het wel goed zat. "das leuk he" zei BOERBORD. "wat is er dan leuk" vervolgde ERICK T.V. "Nou kijk, daar aan de muur". De blikken van de mannen richten zich in de hoogte alwaar een alleraardigst sereen doch rustiek plaatje herrezen was op de zijmuur van "de zwaaiende lantaarn".

Met een meer dan gelukkige blik aanschouwde ons tweetal het eindresultaat waarna zij zich "en blok" op de knieen schreiden alwaar zij alras bijgestaan werden door een stortvloed van emotioneel-gemeende tranen. Tussen de tranen door verkondigde BOERBORD vanuit het puntje van zijn tenen " worden we dan toch NOG eens beroemd ?". ERICK T.V. vervolgde met een welgemeend-gemeen schouderklopje die zijn woorden visueel ondersteunden. " ach man, stel je toch niet zo aan, diep in ons hart zijn we toch al wereld-beroemd". De toon was weer eens gezet en goedslachs deden zij hun intrede in het oergezellige cafe-ameubelement aan de haven, alwaar zij zich, gesterkt door de uitlatingen op de zijmuur, klaar maakten voor de geplande-vervolgacties.

HET A-HAAAH-ERLEBNIS 25

Tijdens het "oer-gezellige" nieuwjaars-ontbijt bleken de gemoeds-toestanden van de vrienden duidelijk niet op een lijn. De kleine irritaties cre-eerden een gevoel van
"zo kan het echt niet langer" en ANTON besloot dat hier wat mee gedaan diende te worden. Hij nodigde een ieder uit om, rond de klok van 12 in de hard-gelach-kamer, zijn steentje bij te dragen aan het smeden van gezamelijke toekomst-plannen.

Op klokslag 12 uur druppelde het gepeupel dan ook het vertrek binnen alwaar een tijdloze-serene sfeer hing.

ANTON had zich opgeworpen als "kleine-boeddha" en bijgestaan door de voort-varende-voorvader van LIGNATZ die de muur sierde, hervonden de man-schappen hun jing-en-jank(en) erlebnis. ANTON opende zijn conclaaf terwijl STRECHER-WILLEM vanaf het schilderij de mannen stichtelijk aan bleef staren, bijgestaan door de overbekende fanatieke blik die LIGNATZ luid-en-duidelijk van hem over-ge-orven had.
Als laatste droop GOORTIE de hard-gelach-kamer binnen met een kater van hier tot tokio. "Wat jammer, dat het allerlaatste biertje toch verkeerd gevallen was". Onderwijl had ANTON de vibes gekregen en geraakte langzaam maar zeker los van god.
Langzaam in hogere sferen gerakend vloeiden de woorden uit zijn mond "Ik voel een groot straalvormig-licht dat zijn schijnsel zal doen nederdalen en ons zal verlichten en de weg zal leiden in de richting van ons toekomst-a-ha-"take-on-me"-erlebnis". ERICK.T.V. was er duidelijk met de kop nog niet bij en vervolgde "dat zal best maar het enige licht dat ik zie komt toch echt van dat oerlelijke-aftandse schemerlampje daar in de hoek".

De kleine irritaties werden boven tafel getoverd en een ieder sprak zich uit.
"god-v-d ( geef-ons-dan vier deuren)" sprak RIJKLOF waarop BOERBORD attack-keerde met "ach man je bent zelf een....oetlul". Hier sprong RICKTATORT weer handig op in, door heer B te omschrijven als een, over het paard getilde egocentrist. "Dat kun jij nu wel zeggen BULTEN-BABY maar jij bent zelf een gefrustreerde betweter" vervolgde LIGNATZ die daarop weer de wind van voren kreeg van GOORTIE die hem, met de woorden "Ach jij moet je mond houden, je bent zelf een kale neet", poogde neer te sabelen. Onderwijl deelde SIMON een rake linkse uit die ANTON vloerde en weer met beide benen op de grond deed belanden. "En jij moet helemaal je muil houden, jij eigenzinnige zogenaamde grondlegger" sprak SIMON. ANTON bezichtigde de sterretjes in zijn dakpan en genoot van het irritatie-uitspreek-spel. "Ach ERICK-T.V. ze hadden jou al lang geroyeerd moeten hebben want jij kotst veel te weinig" vervolgde hij waarna ons ERICK, vriend ARIE de volle laag gaf met de gedenkwaardige woorden "wat ben jij toch een irritant mannetje, je hebt helemaal geen geweten". ARIE hield wijselijk zijn mond en vanuit zijn naakt-tuurlijke hurkhouding streelde hij SIMON met een rechter-upper-kut vol in het kruis. "Zo, dat is dan weer rechtgetrokken". Als vervolg-actie koos SIMON ervoor om GOORTIE uit te maken voor alles wat god verboden had hetgeen heer G prima vond, en wat hem betreft de pret niet mocht drukken. Als slotaccoord besloot hij de JAGERMEISTER onder vuur te nemen met de woorden "en jij, jij stelt helemaal niks voor, ga toch buiten in je bos wonen".

De woorden leken in te slaan als een bom want de JAGERMEISTER verliet zonder woorden de hard-gelach-kamer, de vrienden met hun gewetens-loze-gedachten achterlatend. Een stilte overviel de mannen en een ietsie pietsie-schuldgevoel vulde een ieders hoofd maar in een mum van tijd keerde de JAGERMEISTER, bijgestaan door een twinkelende oog-opslag, terug in het vertrek met in zijn kielzog een heuse ijzeren-helm-bokaal.
Onder begeleiding van gepaste trom nam hij een natuurlijk-hurk-houding aan.

Een straal daalde neder in de helm en verlichtte het lichaam van de JAGERMEISTER die als slotaccoord, met een tevreden gevoel, de bokaal in de handen nam.
"Laat ons drinken van dit goddelijk-sap zodat ons groepsgevoel terug kan keren".
De helm ging van hand op hand en van mond tot mond totdat deze als laatste bij RIKTATORT aanbelandde. Prins-heerlijk verorberde hij het laatste restje van deze tegen-lichtgevende substantie waarna de helm afgevoerd werd naar zijn rustplaats.
Zo waren de handen weer in onschuld gewassen en als toverslag bij heldere hemel verscheen een vrij-zinnige-geest in ieders hersenlijke-binnenkamer alwaar een straalvormig licht zijn blijvende intrede gedaan had.

Het moest maar eens afgelopen zijn met dat helpen van vrienden en het accent diende verplaatst te worden naar ander hulp-behoevende mensenmassa's die node ondersteuning dienden te ontvangen.

HET NIEUWE RONDEN NIEUWE KANSEN FENOMEEN 24

Zo brak dan ook de eerste nieuwe-jaars-dag aan. SIMON droomde over een prachtig wit-donzen-zacht dekentje dat hem beschermde tegen boze-koude invloeden van buitenaf. Hij pakte het witte-donzen-dekentje vast maar kwam direct van de koude kermis thuis want toen hij zijn open-ogen eens goed de kost gaf bleek zijn droom niet op waarheid gebaseerd.

Hij vond zichzelf terug op het buiten-verblijf-straf-slaapbankje die in zijn slaap voorzien was van een heus sneeuw-dekentje. Zijn humeur kreeg een stevige deuk die weer versterkt werd door de ranzige slaap-geur die zijn mede-kompaan de JAGERMEISTER
uitkraamde. Hij voelde zich niet echt happy maar was niet in staat om dit volmondig uit te spreken daar zijn stembanden voorzien waren van een ijselijk stil-laagje. Dit was me toch een potje on-menselijk en had duidelijk niks meer, maar minder te maken met wat voor goede nieuw-jaars voornemens dan ook. Hij ondernam in zijn verstijfde houding de gevoelsmatig lange weg naar de achterdeur van de villa maar jammerlijk bleek deze nogthans op slot. Zijn gemoed was totaal verscheurd en vanuit het binnenste van het puntje van zijn oer-gevoel zette hij het op een potje bere-brullen dat zijn weerga niet kende. Het resultaat was verbluffend, met als eindresultaat dat het huis muis-stil bleef en dat alleen vanachter hem, vraagbaak de JAGERMEISTER zich nadrukkelijk afvroeg waar hij in gods-naam mee bezig was. Het gemoed van SIMON bereikte langzaam doch zeker zijn kookpunt "hij zou hoe dan ook binnen afzienbare tijd de binnenherberg bereiken alwaar een ja-koesie-warm-bad op hem zou wachten". Het actieplan verscheen hem helder voor de geest en bijgestaan door de gedenkwaardige woorden "he, JAGERMEISTER geef mij eens een zetje" bereikte hij via de regenpijp een openstaand raam waardoor hij naar binnenglipte.

Binnengeslopen bleek de kust veilig en hoefde hij alleen nog maar door de gang om het
welverdiende-warme-bad te bereiken. Zachtjes trippelde hij door de gang en opende de badkamerdeur alwaar een alleraardigst ritueel zijn toekomst-visioen in duigen liet vallen.

RIKTATORT was in gevecht met zichzelf en zijn nieuw-verworven-katertje. Hij diende nog 3 kilometer af te leggen alvorens de kater de pijp aan maarten zou geven. Hij keek strak en ge-kont-centreerd uit zijn ogen en gaf duidelijk geen ruimte, om SIMON ook maar een piepklein onderhandelings-positietje te verschaffen. SIMON droop af en besloot dat het maar eens tijd was om anderen te gaan HELPEN.

Hij ving aan met het smeden van plannen en telkens weer kwam dezelfde naam bovendrijven..ARIE CONTRA..ARIE JUNGH.."gij zult nooit en te nimmer meer enig daglicht verdragen kunnen". Hij trok zijn stoute schoenen aan en vervoegde zich richting de kamer van ARIE. Deze was in geen velden of wegen te zien daar hij nog in een diepe slaap verwikkeld was. Zachtjes ondernam SIMON zijn voorgenomen handelingen waarna hij vol trots het eind-resultaat aanschouwde.

Met een overtuigende daadkracht had hij ARIE vakkundig met zijn bouw-vakkers-handen,
achter het behang geplakt. Zijn dag kon niet meer stuk en het leed van de afgelopen nacht was als sneeuw voor de zon verdwenen. In diepe overpeinzing stortten zijn gedachten zich op nieuwe-potent-tionele broeders die hij vanuit nood zou kunnen helpen. Hij kwam tot de slot-conclusie dat iedereen open diende te staan voor zijn gouden-hulp-handen en zo keerde een verdienstelijke toekomst weder in zijn verwarde-gemoeds-toestand.

DE DRIE(T)-EN-(T)WINDERIGE TRAUMA-STORY -DEUR 3 23

Binnen bleek niet iedereen erg ge-interesseerd in slapen. RIKTATORT voelde dat, zowel binnen als buiten, een aantal kleine irritaties weelderig rondtierden. Zo werd het plan opgevat om toch nog maar even de authentieke vredespijp van stal te halen en verdienstelijk op te steken waardoor de irritaties misschien als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. De pijp werd te voorschijn getoverd en stichtelijk door RIJKLOF ontstoken.

RIKTATORT bekeek RIJKLOF eens goed waarna hij verkondige "he joh, wat ben jij dik zeg, laat ons hopen dat jij daar, met je goede voornemens, wat aan gaat doen". RIJKLOF dacht daar het zijne van maar wist (en waarachtig) dat ook hier het laatste woord nog niet over uitgesproken was. De alpen-hoorn-vredes-pijp ging van hand op hand en met bosjes tegelijk werden de mannen vervuld van een totale slapte. De bloemengeuren tierden weelderig rond en met gans-ver-eende krachten werden, een beetje moe maar voldaan, de slaapplaatsen bemand. In een mum van tijd keerde de stilte weder, ritmisch afgewisseld met het betere-snurk-en-zaag-geschal dat SIMON en de JAGERMEISTER in hun buitenverblijf uitkraamden.

Ergens in de stilte beukte ARIE, ANTON zachtjes wakker met de woorden " he joh, we zijn vergeten om de prijzen uit te delen". Bijgestaan door een jollige grimas inclusief een slappe-ingehouden-lach zochten zijn hun weg tussen de man-schappen door. De overwinnings-atributen werden gevonden en uitgereikt aan de meer dan terechte overwinnaar. De geboren winnaar had hier echter geen kaas van gegeten en knorde rustig door in zijn droom-erlebnis dat het daglicht niet kon luchten.

Met een tevreden gevoel vonden de ARMAR-collectanten ook hun slaapplaats terug en bijgestaan door de woorden "we gaan het dit jaar eens heel anders doen" zetten zij hun toekomst-dromen in gang.

DE DRIET-EN-(T)WINDERIGE TRAUMA-STORY 23- BREAK

Als dit nu alles geweest was voor de nieuwjaars-nag dan kon er nog over naar huis geschreven worden maar nee hoor, het vat was duidelijk nog niet leeg en diende tot de bodem leeg gedronken te worden. Het aanwezige actie-potentiaal werd weer in gang gezet en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zette een ieder het zoals zo vaak ouderwets op een drinken. Omdat GOORTIE verloren had met het spelletje "badkuip-uitzitten" werd hij als super-looser aangewezen om als pispaaltje te fungeren in het vervolg spelletje "wie wint zegt wie drinkt". LIGNATZ dirrigeerde hem naar de bier-stube en voorzag hem van een stevige pul bier die, volmondig in een teug op-gedronken diende te worden.

Met in zijn achterhoofd het gevoel van "ik ben niet zwak, ziek en misselijk" doorstond hij de bier-proeving met ferve en voldaan en bezopen zocht hij een rustig plekje op. De strijd leek gestreden en moe en voldaan zetten de manschappen zich in gang richting hunnen slaap-posities. Jammerlijk genoeg stak ANTON hier een stokje voor met de woorden "ja maar, ho even, zo zijn we toch niet getrouwt, come on zeg".

Terwijl het ochtendlicht stiekum tussen de bomen doorsijpelde zetten de manschappen zich ten laatsten male in gang om het nieuwe-jaar, via een nieuwjaars-diepte-duik, waardig te openen. Bepakt, bezopen en bezakt werd, via de oh zo diepe dalen, de hoogste top van het veluwe-anders-gebergte bereikt waarna met angstzweet tussen de billen de sprong in de diepte hin-ein volgde.

SIMON S. en JAGERMEISTER voelden, voorafgaand aan de ultime sprong, de poep-emulsie langzaam doch zeker door hunnen broekspijpen naar beneden glijden. Hoewel ARIE duidelijk verkondigd had dat degenen die als laatste vaste-voet aan de vaste-grond zouden zetten hier de consequenties voor moesten dragen, voelde het tweetal zich niet geroepen om te springen. Het leek wel of hunnen schoenen met super-gluh-lijm doordrenkt waren en als arme stakkers tuurden zij de diepte in. Overmand door het gevoel van doodsangst en gestoelt op het principe "maar een man mag niet huilen" stortte het tweetal zich uit-eindelijk-doch-toch, met angst en beven inclusief gevaar voor eigen leven, naar beneden alwaar bij aankomst de anderen in geen velden of wegen meer zichtbaar waren.

Bijgestaan door het gevoel van totale eenzaamheid, zetten zij de terugweg ingang richting de villa, om eindelijk van hun wel-verdiende rust te gaan genieten. Bij thuiskomst bleken de villa-ingangen hermetisch afgesloten en op een klein briefje op de achterdeur omtwaarden zij de ware reden. "Doordat jullie gebroederd de laatste wedstrijd verloren hebben, zal er als tegen-prestatie deze nacht voor jullie geen plaats in de binnen-herberg in geruimd zijn, kortom zoek maar een plekje somewhere in de buiten-herberg, met vriendelijk groet JULLIE VRIENDEN ". Langzaam maar zeker drong het besef bij hun naar binnen en vloekend en tierend zochten zij een plekje voor de nacht. "Wanneer was het nou eens een keer afgelopen met die veel te irritante vervelende zogenaamde grapjes" ?

DE DRIET-EN (T)WINDERIGE TRAUMA -STORY 23-AAP

Waarom moest er toch altijd zo overdreven worden wanneer de vrienden in een dronken-mans-roes terecht kwamen ? ERICK-TV voelde zeer nadrukkelijk zijn nek en het leek of zijn hoofd scheef aan de corpus vastgeplakt zat. Wat was er dan zoal voorgevallen in de nieuwsjaars-nag ? Natuurlijk waren op een desolaat tijdstip de sterke verhalen wederom uit de losse-pols getoverd en had de praktijk-zin weer weelderig rondgetierd. Er werd verhaald over de menselijke pyramide die in lang vervlogen tijd op het eiland Ter-schel-links totstand gebracht was. In het verlengde hiervan had RIKTATORT hem vriendelijk-doch-dwingend verzocht om een handstand op een stoel te cre-eren. ERICK de vriendelijkheid-zelver stond altijd open voor enige levens-variatie en vol verwachting had hij de gevraagde positie aangenomen en via een geslaagde drie dubbele rietberger belandde RIKTATORT met succes in een zitpositie op de ferm omhoog gestoken voeten van ERICK. Vanuit een roes van overtreffende-succes-erlebnis had RIKTATORT de stoute schoenen aangetrokken waarna hij gepoogt had een staande positie aan te nemen maar gestoeld op het zwaartekracht-principe was de menselijke pyramide in gezakt waardoor ERICK in een onaangename positie belandde. De vrienden waren er als de lachende-kippen bij gekomen maar geen-hunner gelukte het om hem uit deze benarde situatie te bevrijden. ARIE was natuurlijk weer eens leuk uit de hoek gekomen met de woorden " das een gevalletje hals-und-bein-broeg, nee daar kunnen wij hier niks mee, afvoeren maar ". In aanleg was ERICK best een vrolijke vent maar hier kon hij duidelijk niet om lachen en voor het eerst in tijden bekroop hem een gevoel van "wacht maar, ik pak jullie nog wel een keer terug".

In allerijl was hij naar de dichts-bij-zijnde dokters-post afgevoerd alwaar een alleraardigst dokter-res(t)je hem, via de nodige zaag-en-ram technieken, de stoel systematisch van zijn hoofd verwijderd had. Tijdens de verwijdering had hij op slinkse wijze toch maar even een afspraakje weten los te peuteren bij het leuke doktertje en zo had het voorval dan toch nog een happy-end gekregen.

SIMON SCHROOTHAMER had zich, in benevelde toestand, opgeworpen als chauffeur die de man-schappen weer af zou leveren bij villa "wel-iets-te-vredig". Het starten van de auto ging voorbeeldig maar toen hij optrok hoorde hij een rare klap-beweging die hij niet kon plaatsen. Hij onderzocht het binnen-interieur van de auto maar kon niks ongewoons vinden. Hij tuurde wazig door de voor-ruit alwaar "de kink in de kabel" duidelijk zichtbaar werd.

Op de voorruit verschenen de menselijke contouren van RIKTATORT die, als geboren links-radicaal, weer eens vergeten was om in de auto te stappen. Bijgestaan door dit verloren schaap werd uiteindelijk de villa weer bereikt alwaar het feest weer in gang gezet werd.

Het spelletjes-fenomeen werd weer in ere herstelt en LIGNATZ opende met de woorden "wie durft". Dit liet GOORTIE zich, als geboren spelletjesman, niet twee keer zeggen dus verkondigde hij "ja, ik wil, maak me gek". JAGERMEISTER-JAN werd het bos ingestuurd om een landing-kje brandhout te scoren en de oude badkuip van JAAP SCHAAP werd omgetoverd tot een heus wedstrijd-bad. Het vuur werd hoog opgestookt terwijl de 2 dappere strijders hun positie innamen en de wedstrijd werd in gang gezet. Het water bereikte langzaam doch zeker zijn kookpunt maar het duo liet zich niet kennen hoewel de lichaamsverbrandings-graad nadrukkelijk om de hoek kwam kijken.

De overdadige drank-inname eiste zijn tol want de pijn-grens werd duidelijk verschoven. L'IGNATZ presteerde het zowaar om, op het rood-verbrandde hoofd van GOORTIE, een lekker eitje te bakken. GOORTIE verloor langzaam-maar-zeker het bewustzijn en raas-kalde alleen nog maar over " bakt die man in de man die bakt als die man die bakt ?". Geheel tegen zijn wil in werd GOORTIE, als nieuw-geboren-looser, uit de badkuip getilt en door ijsblokjes gekoeld weer bij zijn positieven gebracht. Het kookpunt van de nacht leek bereikt en ARIE verkondigde dat het maar eens afgelopen moest zijn met dat macho-prestige-gevoel binnen het gezelschap.
"lasst uns einer heben en einander nicht die kopfen zu-samen stossen lassen".

DIE ZWEI(N) -UND- ZWANZIGER ENDE-JAARSUITKERING BIS-ENDE 22

De toon was dus alleraardigst ingezet door RIJKLOFS lichaams-eruptie maar ERICK T.V.was direct zeer ontzet geweest over het feit dat heer R. hem de mogelijkheid niet geboden had om het, als zekere-eerste, op een kotsen te zetten. Onderwijl zette ARIE het, vanuit zijn verantwoordelijksheid-gevoel, op een bellen. Hij bleek wederom over gouden handen te bezitten want binnen de kortste keren verscheen een "afhaal-chinees" aan het firmament in het bezit van 2, zo gewilde, dozen. Als een beer in zijn-allerlaatste-doods-strijd stortte RIJKLOF zich op doos 1 om even later als een kind zo blij, met een glimlach van oor tot de oor, te verkondigen dat het nu wel goed zou komen met het eind van het jaar. Stiekum, en op de achtergrond gesitu-eerd peuzelden ANTON en ARIE doos 2 open, waarna zij zich met gepaste trom inclusief doos uit de voeten maakten. Op RIJKLOF's verzoek werd het terras grondig leeg geruim waarna hij nadrukkelijk de aandacht opeiste. Natuurlijk zette RIKTATORT een klein tegen-offensief in met de woorden "nou toe maar, haal het papier er maar af en show ons het kratje bier en gauw en beetje want ik heb een droge bek". Totaal zonder ontzag staarde RIJKLOF naar de sterren-arme hemel en terwijl de stilte de mannen door merg en been raakte, verwijderde RIJKLOF vakkundig de papieren-rom-slom van het onbekende object.

De onthulling sloeg in als een bom en met angst en beven werd getwijfeld over het toekomstige bestaansrecht voor villa wel-iets-te-vredig. Met een siddering die zijn hart op zijn grondvest deed trillen vroeg L'IGNATZ of dit nu echt wel nodig was maar RIJKLOF suste de gemoederen door te verkondigen dat het zeker en vast geen tweede hiroschima-schimzu-erlebnis zou worden. Vanuit de bosjes keerden ARIE en ANTON, ik mag wel zeggen zeer ver-rukt, terug aan het sterren-firmament en en-group werd de countdown voor de hemel-verlichting in gang gezet. Een kleurenpracht die zijn weerga niet kende vulde de donkere avondlucht en een ieder voelde het nieuwejaarsgeluk door de aderen vloeien. RIJKLOF aanschouwde het geheel vol trots en wist dat zijn actie hem weer op de kaart had gezet, binnen de "vrinden-heer-mie-archie". Hij zou nu ook zeer zeker vermeld worden in het boek der boeken in het "HEER-archief". Toch kon hij niet laten om een ferme veeg in de richting van L'IGNATZ uit te delen. "Ja, LIGGIE dat is nog wel even wat anders dan die heg-hoge vuur-pracht voorzien van mugge-gezever-geluidjes waarmee jij ons het vorige nieuw-jaar zogenaamd verblijdde ".
Vanaf de strechers tuurde een ieder naar de bonte-kleuren hemel totdat de vuurkracht in de vuurwerk-doos gedoofd was. De champagne flessen gingen van hand tot hand en de rust leek wedergekeerd totdat ARIE en ANTON bijgestaan door een heuse t.v.-ploeg de aandacht opeisten. In een afwisselende monoloog namen ARIE en ANTON het voortouw , met de gedenkwaardige woorden : "Omdat er zeker en vast meer tussen hemel en aarde is leek het ons verstandig om een verboederings-offensief in te stellen tussen ons en de mars- en nuts-mannetjes. Van daaruit kwamen wij vanzelfsprekend op het lumineus idee, om er voor zorg te dragen dat wanneer "de nood waar dan ook aan de man is", hier de juiste randvoorwaarden voor aanwezig dienen te zijn. Daarom dopen wij hierbij de eerste "ARMAR-inter-toiletaire-galac-ticale-zat-te-liet" en laat ons proosten op een behouden vaart en een goede wederkomst". Wederom werd een countdown ingezet en even later werd voor den tweede male de donkere avond-lucht verlicht door een prachtig staaltje vak-broederschap.
Vol trots tuurde een ieder naar boven terwijl de ARMAR-UFO het ruime sop koos op weg naar een nieuw toekomstig-avontuur.