HET NIEUWE RONDEN NIEUWE KANSEN FENOMEEN 24

Zo brak dan ook de eerste nieuwe-jaars-dag aan. SIMON droomde over een prachtig wit-donzen-zacht dekentje dat hem beschermde tegen boze-koude invloeden van buitenaf. Hij pakte het witte-donzen-dekentje vast maar kwam direct van de koude kermis thuis want toen hij zijn open-ogen eens goed de kost gaf bleek zijn droom niet op waarheid gebaseerd.

Hij vond zichzelf terug op het buiten-verblijf-straf-slaapbankje die in zijn slaap voorzien was van een heus sneeuw-dekentje. Zijn humeur kreeg een stevige deuk die weer versterkt werd door de ranzige slaap-geur die zijn mede-kompaan de JAGERMEISTER
uitkraamde. Hij voelde zich niet echt happy maar was niet in staat om dit volmondig uit te spreken daar zijn stembanden voorzien waren van een ijselijk stil-laagje. Dit was me toch een potje on-menselijk en had duidelijk niks meer, maar minder te maken met wat voor goede nieuw-jaars voornemens dan ook. Hij ondernam in zijn verstijfde houding de gevoelsmatig lange weg naar de achterdeur van de villa maar jammerlijk bleek deze nogthans op slot. Zijn gemoed was totaal verscheurd en vanuit het binnenste van het puntje van zijn oer-gevoel zette hij het op een potje bere-brullen dat zijn weerga niet kende. Het resultaat was verbluffend, met als eindresultaat dat het huis muis-stil bleef en dat alleen vanachter hem, vraagbaak de JAGERMEISTER zich nadrukkelijk afvroeg waar hij in gods-naam mee bezig was. Het gemoed van SIMON bereikte langzaam doch zeker zijn kookpunt "hij zou hoe dan ook binnen afzienbare tijd de binnenherberg bereiken alwaar een ja-koesie-warm-bad op hem zou wachten". Het actieplan verscheen hem helder voor de geest en bijgestaan door de gedenkwaardige woorden "he, JAGERMEISTER geef mij eens een zetje" bereikte hij via de regenpijp een openstaand raam waardoor hij naar binnenglipte.

Binnengeslopen bleek de kust veilig en hoefde hij alleen nog maar door de gang om het
welverdiende-warme-bad te bereiken. Zachtjes trippelde hij door de gang en opende de badkamerdeur alwaar een alleraardigst ritueel zijn toekomst-visioen in duigen liet vallen.

RIKTATORT was in gevecht met zichzelf en zijn nieuw-verworven-katertje. Hij diende nog 3 kilometer af te leggen alvorens de kater de pijp aan maarten zou geven. Hij keek strak en ge-kont-centreerd uit zijn ogen en gaf duidelijk geen ruimte, om SIMON ook maar een piepklein onderhandelings-positietje te verschaffen. SIMON droop af en besloot dat het maar eens tijd was om anderen te gaan HELPEN.

Hij ving aan met het smeden van plannen en telkens weer kwam dezelfde naam bovendrijven..ARIE CONTRA..ARIE JUNGH.."gij zult nooit en te nimmer meer enig daglicht verdragen kunnen". Hij trok zijn stoute schoenen aan en vervoegde zich richting de kamer van ARIE. Deze was in geen velden of wegen te zien daar hij nog in een diepe slaap verwikkeld was. Zachtjes ondernam SIMON zijn voorgenomen handelingen waarna hij vol trots het eind-resultaat aanschouwde.

Met een overtuigende daadkracht had hij ARIE vakkundig met zijn bouw-vakkers-handen,
achter het behang geplakt. Zijn dag kon niet meer stuk en het leed van de afgelopen nacht was als sneeuw voor de zon verdwenen. In diepe overpeinzing stortten zijn gedachten zich op nieuwe-potent-tionele broeders die hij vanuit nood zou kunnen helpen. Hij kwam tot de slot-conclusie dat iedereen open diende te staan voor zijn gouden-hulp-handen en zo keerde een verdienstelijke toekomst weder in zijn verwarde-gemoeds-toestand.