DE DRIET-EN-(T)WINDERIGE TRAUMA-STORY 23- BREAK

Als dit nu alles geweest was voor de nieuwjaars-nag dan kon er nog over naar huis geschreven worden maar nee hoor, het vat was duidelijk nog niet leeg en diende tot de bodem leeg gedronken te worden. Het aanwezige actie-potentiaal werd weer in gang gezet en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zette een ieder het zoals zo vaak ouderwets op een drinken. Omdat GOORTIE verloren had met het spelletje "badkuip-uitzitten" werd hij als super-looser aangewezen om als pispaaltje te fungeren in het vervolg spelletje "wie wint zegt wie drinkt". LIGNATZ dirrigeerde hem naar de bier-stube en voorzag hem van een stevige pul bier die, volmondig in een teug op-gedronken diende te worden.

Met in zijn achterhoofd het gevoel van "ik ben niet zwak, ziek en misselijk" doorstond hij de bier-proeving met ferve en voldaan en bezopen zocht hij een rustig plekje op. De strijd leek gestreden en moe en voldaan zetten de manschappen zich in gang richting hunnen slaap-posities. Jammerlijk genoeg stak ANTON hier een stokje voor met de woorden "ja maar, ho even, zo zijn we toch niet getrouwt, come on zeg".

Terwijl het ochtendlicht stiekum tussen de bomen doorsijpelde zetten de manschappen zich ten laatsten male in gang om het nieuwe-jaar, via een nieuwjaars-diepte-duik, waardig te openen. Bepakt, bezopen en bezakt werd, via de oh zo diepe dalen, de hoogste top van het veluwe-anders-gebergte bereikt waarna met angstzweet tussen de billen de sprong in de diepte hin-ein volgde.

SIMON S. en JAGERMEISTER voelden, voorafgaand aan de ultime sprong, de poep-emulsie langzaam doch zeker door hunnen broekspijpen naar beneden glijden. Hoewel ARIE duidelijk verkondigd had dat degenen die als laatste vaste-voet aan de vaste-grond zouden zetten hier de consequenties voor moesten dragen, voelde het tweetal zich niet geroepen om te springen. Het leek wel of hunnen schoenen met super-gluh-lijm doordrenkt waren en als arme stakkers tuurden zij de diepte in. Overmand door het gevoel van doodsangst en gestoelt op het principe "maar een man mag niet huilen" stortte het tweetal zich uit-eindelijk-doch-toch, met angst en beven inclusief gevaar voor eigen leven, naar beneden alwaar bij aankomst de anderen in geen velden of wegen meer zichtbaar waren.

Bijgestaan door het gevoel van totale eenzaamheid, zetten zij de terugweg ingang richting de villa, om eindelijk van hun wel-verdiende rust te gaan genieten. Bij thuiskomst bleken de villa-ingangen hermetisch afgesloten en op een klein briefje op de achterdeur omtwaarden zij de ware reden. "Doordat jullie gebroederd de laatste wedstrijd verloren hebben, zal er als tegen-prestatie deze nacht voor jullie geen plaats in de binnen-herberg in geruimd zijn, kortom zoek maar een plekje somewhere in de buiten-herberg, met vriendelijk groet JULLIE VRIENDEN ". Langzaam maar zeker drong het besef bij hun naar binnen en vloekend en tierend zochten zij een plekje voor de nacht. "Wanneer was het nou eens een keer afgelopen met die veel te irritante vervelende zogenaamde grapjes" ?