DE VERZETS-BEWEGING REGEN TIE(N) 19

Met een ranzige blik bekeek RIJKLOF zijn mega-kompaan ANTON FREUND. Uit het niets vonden zij elkaar terug op een amateuritische brug over de waterlinie, in een authentieke strijders-slaaphouding. "Ver-jan-dorie, waren ze dan toch nog in slaap gesukkeld, stelletje watjes dat ze waren". Zij waren het geweest die als VERKENNERS, in het holst van de nacht erop uit gestuurd waren om de buitenste waterlinie van de "veilige burcht" te verdedigen. Rond een uur of 4 had nachtburgemeister HARIGE HARRIE zijn opwachting gemaakt bij het "cafe aan de haven". Hij was duidelijk dorstig geweest en naarstig op zoek naar een "wel-verdiend-afzakkertje" maar had alras weer het haze-pad gekozen toen RIJKLOF zonder woorden doch met veel daad-kracht zijn verdedigings-wapen ten-toon-spreidde. Wat kon onze RIJKLOF toch makkelijk een in-scene-gezette boze blik op zijn gelaat toveren, die dan weer zijn weer-en-neer-slag niet kende. Een carriere op het film-toneel behoorde zeer zeker tot de mogelijkheden van zijn naakt-blije-toekomst.

Maar goed, de zon glinsterde dus miniscuul over de waterlinie terwijl de 2 daad-en zaad-krachtige mannen hun weder-opwachting maakten in de warme-veilige-zwaaiende-lantaarn-burcht. Als grote overwinnaars werden zijn hartverwarmend ontvangen en achter in de hoek op een bankje geposteerd. In de luwte van het cafe vonden zij zichzelf even later terug achter een stevige mok, zelf-gemalen-koffie met de nodige tuinkruiden. De in-vredes-naam-pijp ging van verkenner naar verkenner die, overigens geheel belangenloos, de rookwaar even grondig op zich in lieten werken.

De plannen voor de dag kwamen op tafel en het strijdplan werd ontvouwen door ons aller-ARIE. Als eerste punt op de agenda verscheen "het-zwaaiende-lantaarn-promo-plan", of te wel hoe kon burge-meister HECKINGK S.R. overtuigd worden van een bestaans-toekomst voor het fijne cafe aan de haven. Boerbord ratelde wat over doelgroep zus en doelgroep zo-vader-zo-broer. Hier op ge-inspireerd vervolgde GOORTIE met een helder betoog dat zijn weerga niet kende. Want was het niet zo dat er een hangplek gecreerd diende te worden voor de dementerende-oudere-jongeren en verveelde rand-groep-bejaarden die het dorp al reeds enige tijd lang teisterden. Als het ARMAR-CURSUS-AANBOD uitgebreid werd voor deze nieuwe doelgroep, en als acte-plaats-de-presence de zwaaiende-lantaarn gekozen werd dan kwam puntje toch bij paaltje en had iedereen wat ie wou en was er duidelijk sprake van bestaansrecht voor het ameubelement. Na dit betoog werd GOORTIE nog wat meer naar voorgeschoven waarna hij zich overgaf en er in toestemde dat hij zich, met plan en al, zou vervoegen bij de burge-meister.

Met gepaste-trom werd GOORTIE ontvangen door HECKINGK-medium die, met licht-geirriteerde-oog-OPSLAG, verkondigde dat de meister nog zat te scheiten.Zo vanuit de losse pols retouneerde GOORTIE de aanval met de woorden "he, joggie had ik jou wat gevraagd ? ". De sfeer was gezet en prins-heerlijk nestelde GOORTIE zich in de leren stoel van waaruit hij "het joggie" de keuken in bon-jourde daar er, naast het -wacht-kopje-koffie, geen koekje geposteerd bleek. HECKINGK-medium droop af en toen hij terug kwam met het koekje werd hem door GOORTIE direct weer de mond gesnoerd met de woorden "te laat, nou hoef ik geen koekje meer".

Maar goed om een kort-verhaal lang te maken, na 7 minuten verscheen de burgemeister in beeld, bijgestaan door de welriekende-toilet-aroma. HECKINGK S.R. kwam steigerend binnen gehuppeld maar het paard in hem, werd snel door GOORTIE getemperd. Het gesprek bleek een fluitje van een cent zeker toen GOORTIE nonchalant begon over het niet zo blakend-frisse verleden van HECKINGK S.R. Vol "goede moed" hamerde HECKINGK erop dat dit geschiedenis-boek in de doof-pot diende te geraken, daar de mis-stappen voor-danwel-na- zijn ambachtstermijn plaats zouden hebben gevonden. De getergde man was een-en-al oor en de toekomstplannen werden uit de doeken gedaan.

Op GOORTIE'S lachende-vraag of HECKINGK hem nog wat meer over ezels kon vertellen, antwoordde deze volmondig "nee, daar weet ik niks van". Goortie himself twijfelde hier echter hardop over. Nadat de puntjes op de i gezet waren werd het pacht-contract ondertekend met als enige MAAR dat er 2-jaarlijks-ge-evalueerd diende te worden, met als centrale vraag of alles nog wel in kannen en kruiken verliep. Na een stevige "high five" verliet GOORTIE het pand, en vol trots verscheen hij even later weder in de zwaaiende lantaarn alwaar hij zich naakt-drukkelijk liet feliciteren met deze gedenkwaardige overwinning. Eindelijk maar toch schalde er weer toekomst-muziek door het kleine cafe aan de haven en een prachtige toekomst bleek in het verschiet.