DIE WIEDERAUFSTENDUNG deel 42

Terwijl de meeste nietsvermoedende vermoeide vrienden, al slapend niets van de terugreis meemaakten, was het elders op de aardkloot een drukte van je welste.

Zo was daar Erick t.v die geheel met voorbedrachtige paarden, de steeksleutel 14 had verdonkere-maand. Via de zatte-liet had hij zich, op de "reservebank van het thuishonk" , op de hoogte gehouden van de problemen bij de herstelwerkzaamheden. Hij had zich gepasserd gevoel toen hij niet mee mocht op de herstelreis en badend in een bad vol zonden kwam hij tot de slotsom dat hij het boetekleed van zolder diende te halen. Misschien kon hij zich eens van de andere kant laten zien. Hij wilde altijd overal zijn neus insteken maar misschien was de tijd aangebroken om zijn rug te rechten. Uit het niets ervoer hij een enorme stoot adrenaline die hem dwong om zijn handen uit de mouwen te steken.

Elders zat JAGERJAN enigzins met zijn handen in zijn weelderige bos haar. Hij wist nog dat hij BOERBORD, uitdrukkelijk beloofd had, een oogje in het zeil te houden op de"boerbordboerderij" gedurende zijn afwezigheid. Hij had nog gezegd ""das een fluitje van een cent" maar waar was het dan toch mis gegaan" . Hij wist dat hij het druk had gehad in het nabijgeleden spreukjesbos alwaar Jos de Vos een healing had georganiseerd voor " buiten-bos-echtelijke dieren en buitenlui". JagerJan wist dat hij in aanleg lui was en omdat hij veel buiten was, had hij volmondig en geheel belangenloos zijn beste beentje voorgezet. Het was een daverend succes
geworden en vol trots dacht hij terug aan de geweldige slothealing.
Zijn zelfgemaakte vuurverfbom had de harten van de dieren verwarmt en ook de omgeving in vuur en vlam gezet, maar dat had de pret niet mogen drukken. "Misschien de volgend keer maar geen verf op terpetine-basis meer gebruiken".



Verderop in het verhaal verscheen een personage in de sterk verwaarloosde tuin van villa "WEL TE VREDIG". De tuin was, mede door de inslag van de vuurverfbom, ontdaan van zijn tuinkleurenpracht en wat restte was een desolate woenstijnachtige aanblik.

Zo verscheen daar SIMON SCHROOTHAMER van de gelijknamige firma "SCHROOTHAMER & DOCHTURS", die wat rondhing met zijn vinger in zijn neus. Hij verveelde zich wat, overdacht zijn zonden, en kwam tot de slotsom dat het roer maar eens om moest. "Het moest maar eens afgelopen zijn met al dat gezuip, gehang en al die niksdoenerij".

Vol goede moed ging hij op weg naar buurtsuper "de r.s.v-man om de hoek"om inkopen te doen voor het aanstaande feest ter ere van de behouden terugkomst van zijn vriendschappen op de aarde. Hij had van te voren een keurig macro-biotisch-boodschapenlijstje gemaakt en wist dat er niks mis kon gaan. Vol goede moed was hij de winkel binnen gegaan en had hij de overdaad aan lege bierflessen toevertrouwt aan het statiegeldapparaat. Jammerlijk was het boodschappenlijstje opgeslokt door het statiegeldapparaat maar dat mocht de voorpret niet drukken. Hij betaalde de noodzakelijke boodschappen en liep, in gedachten verzonken, naar buiten. Al snel hoorde hij achter zich een nadrukkelijk gepuf en gesteun. Toen hij zich omdraaide
zag hij de hulpharrie van de buurtwinkel die bezig was met het transport van zijn boodschappen
richting villa "wel te vredig". "Wat was dat toch aardig van die man, misschien moest hij hem maar eens helpen". Kordaat stapte hij op de hulpharrie toe en zei : "ach, dat is aardig zal ik je even helpen, geef mij maar een bierflesje, dan hoef niet meer zo zwaar te tillen".



Ja, zo lieten alle thuisblijvers zich van hun beste kans zien en leek een basis gelegd voor een nieuwe toekomst, waarin het roer duidelijk om leek te gaan.