Hello, is there any-body home, oh please open your dustbin and "let me in whiehoep". Zeg wil jij mij niet meer zo laten schrikken. Ik open wel-vermoeid-niets-vermoedend, op mijn vrije zaterdag, de brievenbus en aanschouw aldaar een lichtbruine-gleuf-glijder ( wat moet Anton Gleuf daarmee ? ). In aanleg leuk maar .. na een overpeinzing...komt alles weer boven....koelverfrissend en helder voor de geest, terug in het gevoel dar ARMAR heet. Vele vragen vliegen door mijn hoofd en ik (be)land weer in de tijd waar alles begon. Hier volgt, uit het ARMAR- archief, een kleine historische taalschets uit de vorige eeuw.
"De situatie poogt ideaal te zijn, en de eerste letters die dan vallen zijn ARMAR. Voor nadere in- en toelichtingen moet ik teruggaan naar het begin, de basis van alle gedachten. Op een zonovergoten dag bevindt een groep mensen zich in een netelige situatie. Rijdend in een rood-communistisch-aandoend busje, wordt gepoogt een , ik mag wel zeggen, onoverkomelijke berg te bestijgen. Dan uit het niets wordt de situatie "clear", als zich in het ree-groene struikgewas een code zichtbaar laat geworden. TITO, de rots in de branding, de basis voor alles wat ooit ARMAR was en in de toekomst nog zal wezen. Hoe het kwam weet ik nogsteeds niet maar het geschiedde in die dagen, dat het levensgevoel ARMAR zijn intrede deed in ons leven. Ineens stonden we, uit het niets, met man en bus op de top van de onoverwinnelijke berg. Het leek of wij, gedragen door onze nieuwe gedachten en gevoelens, losgekomen waren van de grond en zo
naar de bergtop gevlogen waren.....ja, dan voel je jezelf ineens heel veel............
maandag, december 05, 2005
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten