DE HERENIGING ; DEEL 4-FIER

Terwijl de ochtend-zon zijn intrede deed hervond landheer LIGNATZ van Utrecht tot Zeddam, zich terug op het balkon van zijn vervallen landhuis. Alleen gesteund door zijn miniscule boxer-short tuurde hij wazig naar buiten. Hij liet de gebeurtenissen van de afgelopen avond-en-nacht nog eens door zijn hoofd glijden en kwam al-ras tot de slot-conclusie dat het goed was.Zonder een graatje angst, sprong hij van het balkon af, in zijn self-made onverwarmde buitenbad, om zo eens kwik-kwiek-fris aan de dag te kunnen beginnen.



Buiten waaide de wind en bijgestaan door een stevige scheet wilde hij net rechts-omkeer maken toen hij geritsel hoorde in de ruim opgezette achtertuin. Vanuit het boerekool-stronken-veld herrees een man uit een liggende hoedanigheid. Was dat niet JAGER-JAN ? Ja, het was hem. De man die hem, de avond daarvoor, weer enige financiele richting in de toekomst gegeven had. Hij had hem in cafe "de zwaaiende lantaarn" aangesproken met de woorden "zeg, Lignatz van U. tot Z., wat dacht je van een pachtboer voor je begonia-kwekerij, bospartij en resttuin". Het had hem wel even van zijn "a-pro-wc-po" gebracht maar alras kon en er een compromis gesloten worden, bezegeld in een heus "wacht-eens-even-boer-contract". In het contract was vastgelegd dat Jager-jan de begonia-kwekerij weer op poten zou zetten en als dank hiervoor boswachter mocht spelen in de bos-partij rond het landgoed. Daarnaast mocht hij elke avond aanschuiven bij het "wat-de-pot-schaft-laatste-avondmaal". In het wurg-contract stond verder dat dolende Jagerjan des avonds tegelijkertijd met tamme-flip-kip-WILBERT op stok diende te gaan daar anders WILBERT te naakt-drukkelijk zou vereenzamen. Jagerjan had dit onder een voorwaarde geaccepteerd. De neergeschoten klei-duiven van de Jagerjan-schietdag, zouden een vrijbrief ontvangen waarmee ook zij gratis mee "op-stok" konden. Lignatz had lang getwijveld, onder de noemer dat "neergehaalde klei-duiven" een dusdanige penetrante geur met zich mee droegen dat dit nadelig kon zijn voor Wilbert's-weerstand. Toen Jager-Jan echter beloofde dat hij een speciale kribbe voor de kleiduiven zou bouwen, stond niks-en-niemand, de samenwerkings-overeenkomst meer in de weg.




Vol goede moed was hij 's avonds naar huis gehobbeld. Eindelijk maar toch was er een kerstgevoel op komen borrelen in zijn diepste binnenste. Hij had de begonia's nog even stichtelijk toegesproken en verteld over de positieve voorbije avond. Net toen bij bed-waarts wou vertrekken werd de nachtelijke stilte verstoort door mannelijk geroezemoes. De angst bekroop hem en net toen hij het op een overgeven wou zetten, werd hij verlost uit deze "bange droom" door gedenkwaardige woorden die, verkleed als engelse-engelen, door de nacht schalden. "Lignatz, je moet ons helpen". Bij de voordeur stonden mannen "te wijzen naar het oosten", terwijl zij stamelden :"do ist der bahnhof, do ist der bahnhof". Lignatz herkende al snel in "een van de wijzenden", Goor-tie. Als een kind zo blij storte Goor-tie zich in zijn armen.
"Er was geen plaats meer in de bahn-hof-herberg, biedt ons onderdak voor de nacht".
Natuurlijk had hij de deur geopend en het mannen-gezelschap naar binnen geleid.
De hunkerbunker-kelder werd snel omgetoverd tot rustplaats voor deze "nodeloze
en laveloze zwervers". Zo viel de nacht in duizend stukken en de gezamelijke slaap werd, bijgestaan door een vallende ster, stevig ingezet.

DE HERENIGING ; DEEL DREI

De opkomende zon poogde door het wolkendek te prikken terwijl Erick T.V., dronken als een tor aan de lage wal nabij het cafe aan de haven aanbelandde.
Hoewel er geen vrienden meer in zijn actieve data-base aanwezig waren was het : "Erick The Vunzige-viking", voor vriendschappelijkheden. Hij dacht terug aan zijn roemruchte (commerciele) verleden. Wat was hij toch geweldig geweest als uniek persoon waar je niet omheen kon. Zijn ego-centrisme had deze nacht een aardige deuk opgelopen en met een verwrongen hoofd tuurde hij over het klotsende water. Om 2 uur had hij paraat gestaan voor een nacht-dealtje dat hem een financiel-gouden-weg de toekomst in zou geven. Natuurlijk wist hij wel dat Rome niet over een nacht ijs gebouwt was maar een teleurgang zoals deze nacht had hij never nooit in ogenschijn genomen.Zijn niet heldere blik viel op een aangemeerd vaartuig.Een intens vreugde-gevoel doordrenkte zijn aderen. Was er dan toch nog een gouden toekomst voor hem in het verschiet?

Toen werd het stil en het enige wat deze stille kerstnacht nog doorbrak, was een knapperend vuurtje bijgestaan door licht gesnurk van Erick die in hurkhouding nabij de voormalige kartonnen boot van Simon in slaap gevallen was.

Vanuit de mistnevels verscheen Simon "the right man on the right place",die aanschouwend de personage bekeek die, zat en drank-stinkend, in diepe overpeinzing gehurkt nabij zijn self-made boot hing. Het schepsel snurkte zeer nadrukkelijk dus Simon opende terloops met; "He, dikke wat moet dat". Toen ging het allemaal heel snel. Simon voelde dat het goed was. Bij toeval had hij "het toekomstig kerst-kind"
gevonden, gewikkeld in een leren jas. Als vuurklap bij heldere hemel verschenen de vier heilige-schuimtamboers ; Arie, Anton, Rijklof en Goor-tie die onder begeleiding van ober-sturm-band-vurer Rik-tatort, aan kwamen marcheren. Erick opende zijn ogen en sloot direct aan bij de mannen-polonaise die op zoek ging naar een herberg voor de nacht.

DE HERENIGING ; DEEL ZWEI

Onderwijl belandde GOOR-TIE, op de praatstoel, aan de stamtafel in het cafe. Zoveel te praten leek er niet daar de stamtafel nadrukkelijk leeg bleef. Het enige actieve wapenfeit op de tafel waren drie biertjes zonder schuimkraag en een snel afkoelende
schaal voorzien van een bitterbal-garnituur. De sfeer was ijselijk stil en werd bijgestaan door zijn ijs-koude voeten. Op een nochalante manier vond hij de ogen van Oude Truus en gesteund door deze blik bestelde hij wat te drinken. "Tie please to please you". Terwijl hij de ontvangen thee aan zijn mond zette verscheen in de deur opening wederom een duistere verschijning. De man "von drausen voor der tür " had zijn intrede gedaan. Hij tuurde wat vaag rond totdat GOOR-TIE zijn mond opende met de gedenkwaardige woorden "kan ik mischien helpen?". Het ijs leek gebroken en de man stelde zich voor als-zijnde RIK-TATORT, crimineel-specialist van de afdeling "veldwachters bij nacht-en-ontij". Hij had, via geheim-doch-zinnige bronnen, vernomen dat er enige problemen gerezen waren in het cafe "de zwaaiende lantaarn". De telefoon had de hele avond rood-gloeiend gestaan waardoor er voor Oude-Truus geen mogelijkheid overbleef om, telefoon-technisch te kunnen beppen met
Rienekke de Plooi. "Das toch vreselijk , dat kan niet en daar moet wat aan gebeuren". "Wat kan dit te betekenen hebben in het altijd zo rustieke cafe aan de haven ?" Hij had besloten om eens even polshoogte te gaan nemen en het pand pas te verlaten als hij het "onderste uit de kan boven zou hebben".

Goor-tie had een half uur daarvoor, als eindredacteur van het roddelblad Magie-klear, een tip-telefoontje gehad dat er wat stond te gebeuren in het cafe "de zwaaiende lantaarn".Hij stond natuurlijk altijd open voor het "neusje van de zalm die een tipje van de sluier op lichtte" dus had hij ras zijn stoute schoenen aangedaan om eens even polshoogte te nemen.

Net toen hij wat meer inside-informatie wou gaan bemachtigen via Rik-tatort werd zijn blik gevangen door menselijke acties rond het toilet-ameubelement van het cafe. In verstijfde hurkhouding werd een man naar binnen gedragen en met een plof op de stoel naast Goor-tie aan de stamtafel geplaatst. De rest van de toilet-tillers nam snel zijn plaats in en "als donderslag bij heldere hemel" was de stamtafel gevuld met leven. De openings-zet was voor de "hurk-harrie" die Goortie aansprak met de woorden "Zeg wil je wel, met je gore-goortie-poten, van ons bitterbal-ganizoen afblijven ; kom laat ons wat drinken, drinkebroeders, das al veel te lang geleden".




Rik-tatort wou er als de kippen bij zijn, om zijn "ondervragings-seance" te openen.
Doch voor hij de voorzet in kon zetten , kopte ARIE deze sierlijk in met de woorden :
"He, en wat moet jij hier aan onze stam-tafel !".
Het ijs leek gebroken en een boeiende conversatie werd ingezet. Binnen enkele minuten was alles duidelijk en konden "de drinkebroeders" het eens stevig op een
zuipen zetten. De rijen werden gesloten en een gezamelijke toekomst leek in het verschiet-vizier te komen. Eindelijk was de sfeer teruggekeerd in "cafe de zwaaiende lantaarn" en Oude Truus zag dat het goed was.

DE BESTE VOOR-RUIT-ZICHTEN VOOR 2006

HIJ KOMT ER WEER AAN.
DE UIT-RIJK-KING VAN DE SUPERTROFFEE.
DE WEDDEN-DAT-KANTOREN ZIJN WEER GEOPEND .
DUS "SLA JE SLAG" EN SPREEK JE VOLMONDIG UIT....
VOOR HET MEEST NOEMENSWAARDIGE PERSONAGE
DIE EEN HART ERGENS ONDER ZIJN RIEM DRAAGT.

ER EVEN LEKKER TUSSEN UIT ; DAT KAN !!!!

Je kent dat wel, dat gevoel van laat nou eens de boel de boel een beetje aandacht voor jezelf.
Lekker een beetje rondtrutten en niks-nutten. Even de relax -stand van je lichaam uitchecken.
Maar ja, waar kan dat tegenwoordig dan nog ?? Nou laten wij U dan maar verlossen uit uw "bangste dromen", want er gloort licht aan de horizon. We gaan hop er op uit, en belanden dan.. daar waar het altijd nog even wat leuker en genoegzamer is.... terug naar de basisrust..
die ARMAR heet.

Voor onnozele vragen kunt U zich, geheel vrijblijvend, vervroegen bij reisoperator "Fritsie Kortebraak". Alwaar U, door onze hartverwarmende type-miep Rienneke de Plooi-Kortebraaksel naast lauwe thee, voorzien zult worden van de brood-nodige informatie.

EINDELIJK DAAR IS TIE DAN HET ARMAR-CURSUS-AANBOD

Het nieuwe cursusjaar bij cafe "de zwaaiende lantaarn" is eindelijk weer geopend. De aanmeldingen stromen binnen en de reacties zijn wederom hartverwarmend. Er bestaat echter nog enige onduidelijkheid of de broodjes voor- danwel na de koude thee afgeserveerd zullen worden. De catering zal in handen zijn van Oude Truus en Rienneke de Plooi. Ik zou zeggen blijf je hartverwarmend aanmelden; tot "wordt vervolgd".

DE HERENIGING ; DEEL EINS

De avond viel in duizend stukken toen er eindelijk licht verscheen aan de horizon.

Schaars verlicht lummelde Rijklof van goens wat rond, bij de ingang van cafe "de zwaaiende lantaarn. Hij had net zijn derde "straffe hendrik"achterover geslagen, en de barkeeper had het welletjes gevonden. Hij had nog wat willen zeggen maar kreeg daarvoor geen ruimte. Borus-af, de overigens gemoedelijke cafe-hond, had hem nadrukkelijk het gat van de deur gewezen. Ter voorkoming van een gat in zijn versleten-uitgewoonde broek had hij de pijp aan Maarten gegeven, en Maarten had deze geaccepteerd. Net toen hij ging twijvelen over de zin van het leven, verscheen vanuit de mist een duistere verschijning.

Onderwijl opende Simon Schroothamer zijn ogen en vond zichzelf terug in zijn zelfgebouwde kartonnen-boot. De wind had hem meegenomen vanaf zijn onbewoonbare-eiland alwaar hij zich een tijdlang zeer verdienstelijk bezig had gehouden met, het nadenken over de zin van het leven. Hij had een eureka-erlebnis gehad en was tot de slotsom gekomen dat hij niet kon wonen
op een onbewoonbaar eiland. Terwijl hij wat slaapkorrels uit zijn ogen weg-roste verscheen er licht aan zijn horizon. Zijn selfmade-boot was aan land geraakt en in de verte zag hij een brandende lantaarn bijgestaan door twee vage figuren.

De duistere verschijning had zich ondertussen aan Rijklof voorgesteld als-zijnde Arie Contra, de gewezen wetenschapper met als specialisatie "het gedegen toilet-onderzoek".
Rijklof was spontaan in tranen uitgebarsten terwijl hij hartstochtelijk bleef roepen : "Arie, jongen
waar was nou gebleven".

Ondertussen was Simon, van de lage wal aan de hoge wal geraakt en aanschouwde, vanuit een stil hoekje, het bovenstaande tafereel. Hij wou nog zeggen "he, kan dat misschien ook wat zachter, ik ben net wakker", maar kon zich nog net inhouden. Zomaar uit het niets, herkende hij in de vage schepsels zijn gewezen vrienden Rijklof en Arie. Als een kind zo blij stortte hij zich op
de jongemannen die zich enigzins verschrikt los probeerden te werken uit de ontstane mensenmassa. "Zeg, wat moet dat", spraak Arie, "wil je wel eens even van ons afblijven".
Simon reageerde furieus en sprak de gedenkwaardige woorden : "Ja maar, vrienden herkennen jullie me niet , ik ben het Simon, Simon Schroothamer, je weet wel, de vraagbaak, het rustpunt,
de oude vriend in hart en nieren". Na een korte overpeizing, sprongen de herondekte vrienden als jonge jongen op elkaar en brachten vol overgave het oeroude spelletje "ballenknijpen" in de praktijk. Na deze hard-doch-stichtelijke herontdekking brak de tijd aan om de kelen te smeren.
Cafe "de zwaaiende lantaarn"verscheen helder in hun gezichtsveld. Rijklof verkondigde nog dat er voor hem vast geen "plaats in de herberg" zou zijn maar Arie wimpelde dit genadeloos af met de woorden "dat zullen we dan wel eens even zien". Gedrie-en wandelden ze het cafe binnen alsof ze nooit weggeweest waren.

Oude-truus stond breed achter de bar toen jongemannen hun intrede deden. Zij herkende Rijklof en wou nog zeggen "jij komt er niet in", maar Arie was haar voor, openend met de woorden : "Hallo daar, mag ik me even voorstellen; Arie Contra, van de firma Spik en span" , we komen U sanitaire-blok inspecteren , doe maar 3 bier en waar zijn de toiletten. Oude truus gaf zich direct over en stamelde allen nog maar : "linksachter, het eerste rondje is van de zaak en willen jullie er ook pinda's bij ? ". Nou nee, zei Simon : " doe maar een bitter-bal-garnituurtje
met veel samourij - saus, en neem zelf ook wat".

Op het toilet aangekomen stortten de mannen zich vol overgave op de de plaspalen. Na een minuut waren de blazen geledigd en afgesloten door een ferme scheet werden de broekritsen weer gesloten. Er was weer ruimte gemaakt voor nieuwe alcoholische drankgeneugten.
Net toen ze rechts-omkeer wouden maken kreeg Arie een nieuwsgierige heldere ingeving.
Achter in de hoek verscheen een afgesloten toilethokje. Arie rommelde wat aan de deur maar deze bleek afgesloten te zijn. "Hallo, is daar iemand" werd niet gevolgd door een bevestigend antwoord. Toen ondernam Arie , met zijn stoute schoenen aan, actie. Hij klom via een zijmuurtje, aan de bovenkant het afgesloten toilethokje binnen, nieuwsgierig als hij was, naar de staat waarin deze zich zou bevinden. Aldaar aangekomen, ontwaarde hij een menselijk-slapend-wezen op de pot. De persoon opende zijn ogen en zei : "he, waar bleven jullie nou zo lang". Arie knipperde met zijn ogen en zei : "He, Anton...Gleuf, ben jij het".
Anton antwoordde volmondig met ja , en vervolgde met de woorden "wir sollen einen heben".

VAN ANTON FREU(N)D VOOR ARIE-JUNG DEEL4 ;30 april 2004

Dear Arie-JUNG,
He, jij bent toch die overlevering c.q. re-incarnant van de alombekende-gevierd-en-gevreesde
Carl Gustav Jung. Ik kwam jou toch laatst tegen op het psycho-analisten-bal te Nothing-Hill,
toen jij, verkleed als robin-hoed, de gedenkwaardige woorden sprak :"He, Anton Freu(n)d hoe gaat het er mee ennuuuh is je uber-ich nogthans een beetje in het reinigende jing&jang ? Onze voortvarende -geestelijke-voorvaders waren zogenaamde diepte-psychotische-anaal-liet-tie-kussen. Ik moet je zeggen dat ik ook nogthans, er kan genieten van diepzee-gesprekken omtrent de zin die wij aan het leven kunnen geven. Daarom heb ik me, geinspireerd op de Arie-Jung- en Anton Freund-filosofie "'t'is goed maar mach het toch anders",via auto-didactieve zelftraining opgewerkt tot practizeer-rund arts in de "regressieve diepte-zee-intervieuw-therapie. Zo begeleid ik op dit moment pensioen-gerechtigde-zwaardwalvissen, die ik terugbreng naar hun baby-tijd, toen moby-dicky-dick de grote zeewateren nog bevoer tesamen met kapitein oer-oom-breedbek-Harry. Deze laatste moet jij nog goed kennen, daar zijn foto kortgeleden nog nadrukkelijk bij jou aan de muur te aanschouwen was. Laat staan dat je al zijn zeer smeuige-sterke-verhalen vergeten zou zijn. Bij mijn teer-a-pieh maak ik dankbaar gebruik van lachgas...ja, dat haalt de spanning er een beetje af en....

Het lijkt mij daarom verstandig om de patient (zie deel3), naast de door U voorgestelde narcose-behandeling ook te voorzien van een lading lachgas zodat de positieve belevingen uit het verleden weer weelderig rond kunnen drabbelen. Daarnaast lijkt het mij noodzakelijk om een overeenkomst te sluiten zodat wij "en group", zowel de noodklok alswel het luchtalarm kunnen laten weerklinken, om zo, via deze "nood SOS", de wereld op de hoogte te stellen van het nieuwe-nobele-streven van ARMAR,om de wereld te ge-redden van zijn ondergang. De grote vraag reist en blijft natuurlijk of we bij het plannen van een tijdstipt-van-deze-tijd,
uit moeten gaan van de engelse- danwel nederlandse tijd. Mijn antwoord zal dan volmondig zijn :
"nou geen van beide". Ik draag de overtuiging, op mijn rug mee, dat het tijd wordt voor een
nieuwe-eignetijdse-oerwetenschappelijke tijdsindicatie, volgens het NAT-principe (nieuwe Armariaanse tijd). De nieuwe tijd die tijd geeft en precies tussen de verschillende tijden in gaat zitten, "right in the middle". Ik hoop dat jij, in je overvolle angenda eens even een huge gaatje zou kunnen willen prikken waar ik me dan bij kan aansluiten. De kippen die al op de stok zitten hebben me overigens al volmondig aangegeven deze "serenade-als-nood-sos" te willen ondersteunen met hennen sopranische stemklanken. Ze zullen klaar staan voor een partijtje " vuurwerk-in-het-hoenderhok". De enige eis die zij hier danwel weer bijstellen is dat de bas-haan nu toch maar een keer niet uitgenodigd diende te worden. Hierbij aansluitend lijkt mij dit wel een nobel streven. Terwijl ik hier mijn 'beklag" doe in jou richting, bekruipt mij weer eens zo'n "hardstikke-tochtend-gevoel"van samen-zijn. Bij het openen van de gordijnen dezen morgens, bekroop mij een gevoel van laat nou eens de boel de boel "een beetje aandacht voor Bea". Ik weet nog dat de vlag in top ging voor de jongens van de kameleon ( je weet nog wel uit die tijd dat wij nog jonge honden waren). Maar de vlag zal op deze gedenkwaardige 30-ste april 2004 weinig wapperend zichtbaar zijn. ik hoop ook dat jij vandaag naast jouw alom-bekende-oranje t'shirt getooid zal zijn met 1 a 2 heuse-oranje-zwaai-sjalen, om je nek gedrappeerd. En dat je dan eindelijk kan genieten van het zwaai-sjaal- erlebnis,
hetgeen jij dan weer, overigens geheel vrijblijvend, over weet te brengen op vrouw en na-kroost.

Nou wil ik natuurlijk geen oude koeien uit de sloot halen voordat de put hermetisch afgesloten is, maar er moet me toch nog iets van het hart. Tot mijn grote schrik aanschouwde
ik op t.v, dat de Norwich.fa ( football-associalen) wederom uit hun hunnenbegraf herrezen zijn,
( overigens tegelijkertijd met ene jezus christus, hetgeen geen toeval kan zijn ) en zodoende the next year voor het premiar-ship ( van noach ?) gaan strijden. De dag , na deze verkondiging, lagen er al emailberichten op mijn brievenbus matje, van vrienden uit engeland. Rudie van distel-avond-rood en dennis-het is menes-buik-kramp waren er als de kippen bij, om mij te vragen hoe het met het altijd lastige "Norwich-verzet" stond. Ik kon hen reeds snel geruststellen, toen ik vertelde dat het ARMAR-front weer van zich zou laten horen en dat een
oude (en nieuwe)-ARMAR-held, in Norwich zijn domicilie gevestigd had.

Daarom hoop ik dat jij, met het oog op een zwaai-sjaal-zekere-toekomst, je met rasse schreden naar je achtertuin spoed om het daar "begraven"Norwich-City-sjaaltje, op te diggen en deze "fier in top"om je nek of hoofd weet te drapperen, bij thuiswedstrijden van je club. Door het vergeelde karakter van je sjaal, zullen onze neerlandse voetbal-helden zich gesteund weten dor jou aanwezigheid... en ik...aanschouw de live-wedstrijd op t.v. en dan pak ik toch even mijn sjaal
en zet het op een zwaai....Dan is de kring weer rond en is de rust wedergekeerd op het eiland en ook hier op het vastenland. Nou gegroet, met een stevige-vastehans-van het vastelans. 3 werf hoera-hoera-hoer-aaaah, leve ARMAR.

DE OUDE DOOS GAAT OPEN DEEL 2;februari 2004

"Vanuit een gevoel van regelmaat-regelmatig doorbreken, ontstond in onzen hoofden een gevoel van : Ja maar, mach het misschien ook anders ? Vanaf 1986 tot februari 1992 stapelden gevoelens zich op tot boterhoge "boterbergen". We zijn, en staan klaar om onze ARMAR-toekomst rooskleurig met mos te bedekken, om zo verend door het verdere leven te kunnen stuiteren. In de afgelopen jaren hebben wij eindelijk een stevige, doch knapperige bodem gecreerd waarop wij verder kunnen boetseren. Wij kleien onze gemeenschappelijke gevoelens tot een tastbaar geheel, dat tot nut zal zijn, aan onze eigenheid en die van onze volgelingen ( die-zie-pelen ). Onze durf geeft leiding aan het doorbreken van allerhanden taboes. De vraag "bakker of slager"zal door ons volmondig beantwoord worden met "Ja(ap) bakker".
Het is 1 februari 2004, een maand te laat. Te laat, nee gewoon het begin van een nieuw ARMAR-jaar. Terug in de realitiet wordt ik geraakt door cijfermatige zekerheden. Op 1 februari 1986 begon het ARMAR-gevoel te borrelen. Door, bij leven en welzijn, te leven brak 2004 aan.
Op 1 februari werd ARMAR dus 18 lentes zo jong, en kon het als volwassen levensgevoel verder door het leven gaan.

Bijgekomen van "de schok" heb ik, met mijn stoute schoenen aan, de oude lichtbruine brief geopend. Totaal verbijstert, bekroop mij een gevoel van warmte toen ik de inhoud aanschouwde. Ik herkende ineens de "thuiswedstrijd-sjaal van Norwich City" ( altijd lastig ) . Ik weet dat ik hierover regelmatig met je heb onderhandeld maar had de moed al aan Maarten overgegeven
( zo dat lucht op ). Zielsgelukkig als een, aan "pounds-land-wonderland-make's your dream come true", verslaafd kind stortte ik me op de ARMAR-wisseltrofee die ik dan eindelijk bemachtigd had. Nadat ik een overdadige hoeveelheid slaapkeutels uit mijn ogen had verwijderd, kwam ik algauw van de loude kermis thuis. De sjaal was leuk, en ik ben natuurlijk heel leuk en voel me ook heel leuk, wat dan weer tot gevolg heeft dat..het heel leuk is..en heel leuk zal blijven als ik dat heel leuk, heel leuk lang nog zo leuk zou blijven vinden..comprendre?
Het was helemaal geen sjaal maar veel meer die oude onderbroek die ik, 5 jaar geleden, aan je had uitgeleend. Wat direct opviel was dat dit relikwie zeer zeker de laatste 5 jaar niet gewassen was en ook de tand des tijd niet had doorstaan. Kortom toch bedankt voor de gevoelige ARMAR-warmhoudt-sjaal en lang leve het volwassen ( en blinkend schoon) ARMAR-gevoel.

Tot slot,onder het kopje "de nota-benen": "om te lopen heeft de mensheid 2 benen nodig, daar met één been alleen maar een beetje gehuppeld kan worden. Daarom vraag ik U, mijn medestander, om vanuit de ARMAR-visie "the right man on the left place behind", mij Uwen rechterbeen te "overhandigen", om zo samen met mijn linkerbeen, de rooskleurige ARMAR-toekomst binnen te stappen.

Nou Oerjongh van H(aver tot gort), alias "Arie gaat contra", c.q. A.v.H (Arie voor (de) hele(wereld), de groeten van Mike, Alpha, Romeo, India,Juliet, November.

DE OUDE DOOS GAAT OPEN DEEL 1;februari 2004

Hello, is there any-body home, oh please open your dustbin and "let me in whiehoep". Zeg wil jij mij niet meer zo laten schrikken. Ik open wel-vermoeid-niets-vermoedend, op mijn vrije zaterdag, de brievenbus en aanschouw aldaar een lichtbruine-gleuf-glijder ( wat moet Anton Gleuf daarmee ? ). In aanleg leuk maar .. na een overpeinzing...komt alles weer boven....koelverfrissend en helder voor de geest, terug in het gevoel dar ARMAR heet. Vele vragen vliegen door mijn hoofd en ik (be)land weer in de tijd waar alles begon. Hier volgt, uit het ARMAR- archief, een kleine historische taalschets uit de vorige eeuw.

"De situatie poogt ideaal te zijn, en de eerste letters die dan vallen zijn ARMAR. Voor nadere in- en toelichtingen moet ik teruggaan naar het begin, de basis van alle gedachten. Op een zonovergoten dag bevindt een groep mensen zich in een netelige situatie. Rijdend in een rood-communistisch-aandoend busje, wordt gepoogt een , ik mag wel zeggen, onoverkomelijke berg te bestijgen. Dan uit het niets wordt de situatie "clear", als zich in het ree-groene struikgewas een code zichtbaar laat geworden. TITO, de rots in de branding, de basis voor alles wat ooit ARMAR was en in de toekomst nog zal wezen. Hoe het kwam weet ik nogsteeds niet maar het geschiedde in die dagen, dat het levensgevoel ARMAR zijn intrede deed in ons leven. Ineens stonden we, uit het niets, met man en bus op de top van de onoverwinnelijke berg. Het leek of wij, gedragen door onze nieuwe gedachten en gevoelens, losgekomen waren van de grond en zo
naar de bergtop gevlogen waren.....ja, dan voel je jezelf ineens heel veel............

BESTE ANTON, april 2004, DEEL 3

Gaarne neem ik de vrijheid om u en de uwen een hartelijke symbolische schudhand toe te doen komen en u met deze niet aanstoot-gevend-bedoelde handbeweging te feliciteren met het heuglijk feit dat ARMAR de volwassenheid ingeslopen is. Hadden we dat ooit kunnen ...dromen...
vermoeden..en aan zien komen? Een aarzelend "neen" borrelt nu op in mijn onderbuik. Zoals altijd met het ARMAR gebeuren blijkt dat ook de levensloop van ons geliefde geesteskind niet volgens de gebaande paden verloopt. Na de geboorte vanARMAR kon het kind binnen slechts enkele dagen al vlot lopen, van een leerfase was geen sprake. Na dit snelle groeiproces begon ARMAR al binnen enkele weken rebels te acteren ( tot genoegen van hen die aan het wiegje hadden gestaan ). Opvallende volzinnen werden door ARMAR aan het papier toevertrouwd. Welk een prachtig gebeuren. Ik zie ons nog zitten in cafe "De zwaaiende lantaarn"alwaar wij met betraande ogen en vol trots verhaalden over hetgeen ARMAR presteerde. In deze kroeg vonden wij de gewillige oren van Rijklof van Goens en Simon Schroothamer.

Hoezeer zijn de tijden veranderd !! Waar zijn Rijklof ( ik vermoed dat hij een winterslaapje aan het uitvoeren is ) en Simon (volgens de laatste berichten aangespoelt op de eilanden)
Maar ook de ontwikkeling van ARMAR is niet meer wat het geweest is. Na de onstuimige peuter/kleutertijd zijn we in een ultiem rustige puberale fase beland. Zagen we jaren geleden al dat een STICHTING ons uiteindelijke doel was ( en we waren vol overtuiging dat dit doel binnen handbereik was ), nu moeten we toegeven dat..het.. er...nooit... van gekomen is.

Er rest mij nu niets anders dan te geloven dat deze periode ons goed gedaan heeft. Laten we de symbolische klokwekker zetten en onwillige types zoals daar zijn de heren van Goens, Gleuf, Schroothamer, en ene Arie bij de nekharen grijpen om hen de wakkere wereld in te sleuren. Ik meen te moeten konstateren dat de klad, die er nu wel degelijk in zit, er uitgehaald dient te worden. Dit kan een pijnlijk proces zijn en waarschijnlijk zullen we de patient onder narcose moeten behandelen, maar het is voor zijn eigen bestwil!

Het is de hoogste tijd voor Arie, Anton en consorten om contra te gaan! Waar is de nieuwste editie van het alomvattend vergelijkend toiletonderzoek? Vol verwachting klopt mijn hart.

Tot slot van mijn kant nog een ferme zwaai-zonder-sjaal.