DE INGANG VAN DE HERSTELLUNGS-ARBEIT -BIJDRAGE ; DEEL 38

Aan boord stegen de spanning en het vliegtuig, naar ongekende hoogte terwijl het nood-signaal van de ZAT-TE-LIED met rasse schreden dichterbij-kwam. Iedereen zat op het puntje van de stoel en kon bijna niet wachten op de weder-ontmoeting met de
ARMAR-ZAT-TE-LIED en als een donderslag bij heldere hemel herrees uit het niets het "intergalacti-kale-sanitaire-blok" die plotsklaps een stevige glinstering teweeg bracht in de ogen van de manschappen. "Het lijkt de ijsel-tower wel" stamelde RIKTATORT, waarop RIJKLOF vervolgde met " ja maar deze staat op een onzijdig-witte-wolkenpracht, toevallig ghie ghie". Alsof de duivel er mee speelde bracht de aanblik van het gevaarte de mannen in vervoering want en group verkondigden ze "ik heb een portemonee gevonden en ik mot miegen". Zo werden er lootjes getrokken wie als eerste mens een inter-galacticale-plas-pauze tot uitvoer mocht brengen. Het lot besliste en BOERBORD was de gebeten-hond-handy-man die in een vrije vlucht, vanuit het vliegtuig polshoogte mocht gaan nemen. ARIE JUNGH, zeker niet de beroerdste, deed tactisch een stapje opzij en via een ferme schouder-klop bonjourde hij BORD het luchtledige
"hineins-zwei-auf-wiedersnitzels". BOERBORD voelde de wind door zijn maanen wapperen en wist dat hij niet alleen was. In zijn rechterhand verscheen de "work-made-vriend" die hem bij zou staan bij de herstelwerkzaamheden van de ARMAR-ZAT-TE-LIED.


Met op zijn netvlies getatoe-eerd "maar een man mag niet huilen" stortte BORD zich in allerijl richting de ZAT-TE-LIED en zo kon het gebeuren dat hij ineens een prachtige wolken-pracht onder zijn jezus-sandalen ervaarde. Gelukzalig betastte hij het ARMAR-GEVAARTE, gevolg door een stevige "au man gek, das hard-stikke te warm man". Wat wilde het geval namelijk; het hitte-schild van de zat-te-lied stond nog aan en daar had niemand hem wat van verteld. Met de rood-gloeiende-brandblaren in zijn hand, zwierde BORD de deur van het sanitaire-blok genadeloos open, om daar even pols-hoogte te kunnen nemen. De aroma kwam hem al te gemoed en dat beloofde weinig goeds. Hoewel BORD niet bekend stond om zijn toiletaire-technische-kennis kwam hij, via het "principe 1 + 1 = zeker meer" al snel tot een desastreuse slotconclusie. "waren die marsmannetjes en ufo-rijders nou helemaal van de pot geketst, dit was toch echt niet de bedoeling ?".



De heilige toilet-pot was duidelijk voor de verkeerde doeleinden gebruikt en de bijdragen die normaal in de pot geketst dienden te worden waren overal behalve in de pot beland. In allerhaastige-spoed nam hij contact op met het moeder-schip waar RIKTATORT als automatische-telefoon-beantwoorder de lakens uitdeelde. De hulptroepen zouden zich met naarstige spoed melden aan de poort van de ZATE-LIED alwaar de hel leek uitgebroken.

DE ZOEKTOCHT NAAR KAK-PITEIN KIRK ; DEEL 37

De orders waren uitgesproken en zo kon het geschieden dat een sub-groep "kwaak en paraat" stond om uit te vliegen. LIGNATZ toverde een vlieg-machine van stal en met de rugzakken vervuld van proviand voor de reis stapten de klus-broeders in het vlieg-dek-schip.



Er was bewust gekozen voor het vlieg-dek-schip om zo tijdens de reis op het dek te kunnen genieten van de overdadig aanwezige zonne-schijn. RIKTATORT had gelukkig nog even stennis lopen schoppen met als eind-resultaat dat hij zich tijdens de reis als COKE-PILOOT van LIGNATZ OP mocht stellen. ERICK T.V was hierdoor de gebeten hond en diende thuis-blijvend plaats te nemen op de reserver-bank. "nee, daar werd hij niet vrolijk van". Toch nam hij stilzwijgend plaats op de reserve-bank terwijl hij binnen in zijn hersen-pan zinde op wraak.

Zo werd de reis in gang gezet op zoek naar KAK-PITIEN-KIRK. De drankjes werden rijkelijk geserveerd op het vlieg-dek gedeelte van het schip en langzaam maar zeker verdwenen de nacht-katertjes als sneeuw voor de zon. LIGNATZ tuurde ontspannen over de reling toen pardoes de vaart uit het schip verdween doordat schippenier GOORTIE vol aan de nood-rem trok. Pardoes belandde LIGNATZ te water maar alras verscheen zijn guitige kop boven het water oppervlak bijgestaan door een handteken dat het wel goed met hem ging.


"volgens de peil-zender-harrie moet zich hier, loodrecht somewhere-in the-sky-aboven, KAK-PITIEN-KIRK in benarde positie bevinden" sprak GOORTIE. Onderwijl werd Oom vliegenier uit het water gevist en werden de vervolg-acties in gang gezet.
LIGNATZ zette het ordinair op een vloeken en verkondigde dat ERICK T.V. de vliegmachine niet zo handig geparkeerd had om nu het ruime vlieg-sop te kunnen kiezen. Doordat de nood de wet mocht breken, werden "in-de-weg-sta-dingen vakkundig van het vliegdek verwijderd om ruim baan te maken voor de weg-vlieg route van de vlieg-mobile. En zo kwam het vlieg-gevaarte los van de grond, en verdween het vliegdek-schip langzaam uit zicht, in de zoektocht naar de ARMAR-ZAT-TE-LIED.

HELPENDE HANDEN VOOR DE KINK IN DE KABEL - DEEL 36

Terwijl de drank nog genadeloos door de slapende-aderen van "die manschaft" golfde,
weerklonk een monotoon gerinkel door de beneden-verdieping van villa "wel-iets-te-vredig". De haan kraaide 3 keer maar er was niemand die ook maar enige aanstalte maakte om actie te ondernemen richting het toenemende monotone gedreun. Nou niemand, dat was wel een beetje te "VOOR-jan-piet-BARIG-en-korneel" gesteld want er was toch altijd nog JAGERJAN die het standaard, na een nacht-door-zuip-actie, principeel-verrekte om zijn bed op te zoeken. En zo verscheen hij, voorzien van een heldere serene geest, weder aan de rand van het schaars-verlichte dierense-spreukjesbos. Hij had een verhelderend gesprek gevoerd met OEROE-DE-DOVE-BOSUIL die hem met handen,poten en tanden vertelt had over de dagelijkse beslommeringen in het dierense-bos. De nieuwsgierigheid van onze "boswachter" was weer gestild en al dribbelend spurte hij de villa binnen om zijn vrienden op de hoogte te stellen van de laatste-bos-roddels.

Binnen was, naast het rare-monotone-geluid, geen kip te bekennen dus besloot hij polshoogte te gaan nemen op de bovenverdieping waar een ieder zich nochthans "iets-te-vredig" met slaap-technieken bezighield. "Dat moest maar eens afgelopen zijn".
En zo geschiedde het dat hij bijgestaan door een met poep doordrenkte kippe-veer,
voorzien van gekke-koeien-ziekte-symptomen, zachtjes de binnenkant van de oorschelp van ARIE JUNGH streelde. Met kwijl op de mond gaf ARIE zich over, met de passende woorden " dit gaat te ver en moet maar eens afgelopen zijn". Bij het open van zijn ogen aanschouwde hij de melig-ogende JAGERJAN en ARIE wist dat het goed was. Met naarstige spoed leidde onze JAN, ARIE naar het inter-galacti-kale-telefoon-harrie
en dwong hem de hoorn op te nemen zodat het irritante geluid weg zou sterven. Het plan slaagde met vlag en wimpel maar de angstige blik die alras verscheen in de oog-opslag van ARIE was van een minder kaliber. "was het eind van de wereld in zicht ?".

ARIE probeerde ruimte te cre-eren in zijn verwarde alcoholische-geest om de verkregen telefonische-informatie een plaats te geven in zijn bewustzijn. Hij werd gelukkig geholpen door de moderniteit van het internet. Door te klikken op de titel van dit hoofdstuk belandde hij, en de andere trouwe lezers, in het verleden in hoofdstuk "die zwei(n) und zwanziger-ende-jaarsuitkering-bis-ende" alwaar hem alles weer snel helder voor de geest kwam. De ARMAR-WC-ZAT-TE-LIED had met veel bombarie het ruime sop gekozen om dienstig te zijn voor een ieder die in de inter-galactica PIS-STOP-TECHNISCH "nood-aan-de-man" zou krijgen. KAK-PITEIN KIRK, de robot-harrie die semi-onbemand als co-piloot mee was gegaan vertelde dat er een kink in de zat-te-lied was ontstaan en de armar-service-monteur diende met naarstige spoed te verschijnen op het plaats-delictus-sanctus.

Met een heldere geest zette ARIE woorden om in daden en binnen een minuut weer-klonk de nood-klok die er voor zorgde dat de manschappen, inclusief de externe-feest-gangers, op het nood-appel verschenen.