DE HER-INTREDING VAN DE RUSTFASE 41

Als een, door het schaarsgekleedde maanlicht, verlichte engel omarmde DRIETER RASPOETIN het gezelschap en voelde dat het goed was. Het oude verstofte vriendenboek was van de boekenplank gevist en op een willekeurige pagina geopend. Het leek alsof ze elkaar al een eeuw niet gezien hadden maar al vanaf het allereerste moment was het ouderwetse "oude-jongens-krentenbollekes-gevoel" weelderig aanwezig. Over en weer werden sterke verhalen uitgewisselt en ook de toiletaire problemen op de ARMAR ZAT-TE-LIET kwamen ter sprake.


RASPOETIN opende vervolgens ouderwets het schaakspel met ; "Wir sollen mall die händen aus die mouwen stekken, komm mall bubies , ich werde euch die week zeigen". LIGNATZ maakte duidelijk geen pas op de plaats en mengde zich met duidelijke woorden in het gesprek : "Ja, hallo we weten wel dat je van duitse orgine bent en wij zijn ook van deutschen bloed maar de voertaal blijft holländisch". RIJKLOF stond vervolgens zijn mannetje met de woorden : "Dus mach mall pas auf dem platz anders werden wir dich zerstören". Hierna deed BOERBORD ook nog een duit in het zakje door te vervolgen met zijn rake eindconclusie: "Dus hier met die steeksleutel 14 , anders kun je rechts omkeer maken en zal broeder PETRUS je weer meenemen naar de hemelpoort". DRIETER RASPOETIN gaf zich gewonnen en overhandigde de steeksleutel en de pijp aan GOORTIE, bijgestaan door de gedenkenwaardige woorden "das goed jongetje maar dat kost je een tientje en er is één voorwaarde verbonden aan deze wereld-deal". "Het is mijn steeksleutel dus ik ontmantel de toilet, installeer de nieuwe en ga deze vervolgens eens stevig inwijden".

Door stomheid geslagen en met de bek vol tanden dropen de manschappen af richtung het vliegtuig. Zo had dus niet god maar DRIETER RASPOTIEN het laatste woord.

In een poep en een scheet werd vervolgens de ARMAR ZAT-TE-LIET bereikt alwaar, onder leiding van de "nieuw-born-friend", de herstelwerkzaamheden in gang werden gezet.
In stilte, met het zweet op het voorhoofd, klonk na een half uur het verlossende woord " zo die zit en nu niks meer aandoen". Onderwijl bonjourde DRIETER RASPOTIEN de vrienden , met een bulderende lach, uit het sanitaire blok terwijl hij stamelde : " zo en nu even de puntjes op de ie-zetten en mijn naam als DRIETER in ere herstellen". Terwijl de vrienden, vermoeid en zwetterig, een veilig heenkomen zochten, ontspande heer RASPOTIEN volledig en zong uit volle borst ; "wir wollen einen heben". De vrienden, overmandt door de slopende herstelwerkzaamheden, verloren hun realiteits-zin en stamelden in koor : "haal ons hier weg, we willen naar huis".
Parmantig trad RIKTATORT naar voren, en met zijn laatste vereende kracht sleepte hij de vrienden naar het vliegtuig.
Via wat korte commando's werd het schip bemandt en overmandt door emoties werd de terugreis in gang gezet. De klus was geklaard. "De ontbrekende schakel-schaap was gevonden en er was weer richting in het bestaan der manschappen ontstaan".

ANTON GLEUF aanschouwde het geheel en dacht "het is goed".